Ook hier is het erg zacht en vooral modder

Goh, wat gaat de tijd hard, kerst is alweer voorbij. Het was een erg warme en natte kerst dit jaar. Voor veel mensen teleurstellend misschien, geen witte kerst, maar een groene kerst heeft ook wel wat. Ik heb afgelopen dagen veel gewandeld,alleen met Otis of met fam. en vrienden. Het is wel even zoeken waar we afspreken, want wij zijn voor de gewone burger niet of moeilijk te bereiken. De laatste kilometer moet men te voet afleggen omdat een gewone auto niet meer door de modder kan komen. Toch hebben we nog wel bezoek gehad hoor. Mijn zwager stond heel dapper met hoge rubberen laarzen voor de poort, hij kwam vlees halen voor hun hond Hummeltje. Toen hij vertrok was het net de kerstman met de tas op zijn rug. Mijn vriendin kwam op bezoek, zij had Xanne al een tijdje niet meer gezien. Heel leuk, Xanne herkende haar meteen en ze was echt blij, kwispelen en heel eventjes kletste ze weer. Ik mis het praten van Xanne, zij kon het als de beste, kletste de gehele dag. Wanneer we's morgens wakker werden en ik vroeg aan Xanne of ze lekker geslapen had? Nou dan kreeg je hele verhalen te horen, dit was zo leuk en grappig, je dag was meteen al goed begonnen.. Dus mijn vriendin had geen mooier cadeau kunnen krijgen van Xanne en ook zij vond het meer dan de moeite waard om hiervoor te voet door de modder te komen.

Gisteren gingen we een dagje weg, dus mijn zus zijn we maar gaan ophalen in het dorp. Je kunt toch niet van iedereen verlangen dat ze de auto aan de rand van een donker bos parkeren en te voet verder gaan? Ik merk dat sommige mensen het ook eng vinden om in het donker te komen. Voor ons is het heel normaal maar toch is het ook een beetje plannen en uitkijken met dit weer. Indien nodig ga ik wandelen met Otis wanneer het nog donker is maar nu niet. Afgelopen week zakte ik ineens een eind weg, had niet in de gaten dat het daar zo nat geworden was. Ook zijn er veel takken en bomen vanwege de nattigheid (vermoed ik) omgevallen. Dus Otis en ik moeten af en toe klimmen , springen of onder bomen kruipen om onze weg te kunnen vervolgen. Nu moet ik eerlijk bekennen dat Otis daar minder moeite mee heeft dan ik.

Zowiezo werkt het bij honden een heel stuk makkelijker dan bij ons mensen. Ik heb 2 paar bergschoenen, rubberen laarzen en leren goretex laarzen waarmee ik op pad ga. Ik moet wisselen omdat de schoenen kletsnat en modderig zijn wanneer we thuiskomen. Zo gaat het ook met de jassen en broeken, meteen op de kachel om te drogen. Ik vind het wel fijn dat het niet koud is want dan ga je helemaal als een dikke teletubbi op pad. Wat een gedoe zeg, met handschoenen, dikke trui, muts enz….aan. Maar ondanks dat is het altijd genieten, wat voor weer het ook is.

Wanneer ik naar Otis kijk ben ik wel jaloers. Niets geen gedoe met schoenen, jassen, wassen enz… Hij is altijd klaar om te gaan en te staan waar hij wil. Hoeft nooit na te denken doe ik dit of dat aan. Heel geleidelijk heeft hij een wollen ondervacht gekregen. En nu vindt hij het te warm en gooit de overtollige wol eruit, daar waar hij staat. Ja, ook wij moeten dagelijks stofzuigen en dan nog vliegen de vlokken in het rond hierzo. Wanneer hij nat geregend is schud hij zich een paar keer uit, het liefst wanneer hij net in de auto zit of bij binnenkomst middenin de kamer. Je ziet het water uit zijn vacht komen. Tjonge wat kan die hond goed schudden zeg!! De spetters zitten op de deuren, de meubels en zelfs de deurstijlen zitten vol modder waar hij langs gelopen is. Nadat hij zich heerlijk heeft uitgeschud gaat hij vervolgens moe en voldaan op de bank liggen, als je geluk hebt op zijn kussen en wanneer hij later opstaat laat hij een berg zand achter. Aan de hoeveelheid zand te zien blijft er niet veel achter in het vachtje. Heel af en toe zie je Otis zichzelf verzorgen als een kat, hij likt dan zijn poten droog maar dat gebeurt weinig.

Het is toch echt om jaloers op te zijn. Het maakt (onze honden tenminste) niet uit waar en of er zand en haren liggen, laat staan dat ze zich druk maken over het opruimen daarvan. Misschien moeten wij mensen de natuur ook meer z'n gang laten gaan. Ik zag gisteren een vinkje op het terras lopen en die was volop hondenharen aan het verzamelen. Zouden ze al gaan nestelen vanwege de hoge temperaturen? Maar ik vraag me af, stel dat het dadelijk flink gaat vriezen? Bomen, planten die uitgelopen zijn vriezen kapot maar hoe zit het dan met Otis? Heeft hij het dan koud tijdens de wandelingen omdat hij zijn wol nu uitgeschud heeft? Ik begrijp dat hij nu niet zo'n dikke jas nodig heeft maar gaat hij weer wol aanmaken zodra het kouder wordt? Ik zal Otis eens goed in de gaten houden, kijken of er aanwijzingen zijn dat hij het koud zou hebben. Maar zoals de weersvooruitzichten nu zijn duurt het nog wel even voordat we kou of strenge vorst krijgen. Dus blijf ik (als mens zijnde) voorlopig ook nog bezig met wat ik nu aan en uit zal doen en niet te vergeten het wassen en strijken daarvan en het opruimen van hondenharen, zand en modder. Ik zou ook best wel een mooie vacht willen, dat zou een stuk makkelijker en goedkoper zijn!!
----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

18 december 2012

Hoe dingen veranderen in je leven als je met honden samenleeft.

Nadat ik in huis wat extra lampjes en wat kerstversiering had aangebracht vond ik het genoeg voor dit jaar. Tijdens het ophangen van de lampjes dacht ik aan vroeger. Vroeger had ik altijd een hele grote kerstboom met alleen ballen van glas daarin. Deze glazen ballen waren niet echt goedkoop (schandalig duur), ik had verschillende grote mondgeblazen glazen. Ik kocht er elk jaar een paar bij en liet ze zelfs meebrengen uit Polen, omdat ze hier niet te krijgen waren. Ik besteedde destijds veel tijd en aandacht aan de kerstversiering. Ik maakte een sterrenhemel van een groot zwart doek en daarin had ik 'n paar honderd lichtjes ingenaaid. Ik maakte er elk jaar wel iets bijzonders van. Ook qua kleding moest er wat nieuws komen voor de kerst. Op tijd afspraak bij de kapper, schoonheids-specialist, passende sieraden erbij, enz…. Er werd op eten ook niet bezuinigd. Ik herinner me nog dat ik een keer voor de fam. een zevengangenmenu had klaargemaakt. Ik vond het toen erg leuk om te doen en het was geen standaard menu wat op tafel kwam.
Heel gek, dingen veranderen gaandeweg in je leven. Je verliest je ouders, gaat scheiden, je broer en zussen krijgen hun eigen kinderen en kleinkinderen, maar de allerbelangrijkste verandering in mijn leven was, dat er eindelijk weer een hond kwam in mijn leven. Na jaren kwam Batsjov als pup en zij heeft verschillende schapen de kop afgedaan, zelfs jozef zijn hoofd moest er ook af. Daarmee is het (verval) begonnen de glazen ballen die op hele mooie zeepbellen leken klapten uit elkaar. Ik heb het nog een aantal jaren volgehouden, ook toen mijn eerste saarloos kwam, Woda, maar de ballen werden elk jaar minder. Maar niet alleen de ballen, ook de versiering, de kleding, het eten, heel het gebeuren rondom de kerst. Wat alleen meer werd waren de honden. Dit zijn de restanten:

Nu had ik de nobele gedachte dit jaar om, i.p.v. een kerstboom te kopen met de juiste kleur ballen natuurlijk, een kerstboompje buiten op tafel te zetten met daarin vogelvoer als versiering, hebben de vogels daar tenminste nog wat aan. Gelukkig heb ik een lieve man, die mijn idee ten uitvoering wil brengen. Hij heeft een slinger gemaakt van pinda's, takjes gierst en 8 vetbollen erin gehangen. Het zag er erg leuk uit en de vogeltjes haden het snel in de gaten, ze zaten op de slinger pinda's te pikken. Maar stom van mij (ons) natuurlijk, want wij hebben een Otis in en rondom het huis. Tijdens het avondeten denk ik ineens, waar is Otis? Gewoon buiten, zegt Johan, nou dat kan niet, Otis gewoon buiten. Ik sta op, ga naar buiten en zie het meteen, boompje van de tafel en 6 vetbollen weg. Ik meteen in de stress, want vorig jaar had Aruph een vetbol op en die is zo ziek geweest, dat wij dachten dat hij het niet zou redden. Wat te doen? Alle lampen buiten aan, maar ja, dan zie je nog maar een heel klein stukje van het bos, dus zaklampen mee en Otis zijn schatkamers nakijken. Hij heeft twee verschillende plekken in het bos waar hij naar toegaat als hij wat gestolen heeft, wij noemen dat zijn schatkamers. Ik zag een leeg netje liggen en riep Otis, hij kwam gelukkig en stak zijn neus in de grond en haalde er nog een vetbol uit. Gauw een stukje forel gehaald en ja hoor, het lukte hij gaf hem af. Maar ja, dan missen we er nog minstens vijf. In overleg met een vriendin, die dierenarts is, proberen om Otis te laten braken. Zij adviseerde hem een theelepeltje zout te geven achter in de keel en dan afwachten totdat hij braakt. Dus ik zout op een theelepeltje maar dat vond ik zo'n vies idee, dat ik die schurk van ene Otis mijn stukjes kibbeling gaf met daarin het zout. Nou mensen, dat werkt bij Otis niet want hij braakte niet, bleek achteraf. Je bent gewaarschuwd Otis, de volgende keer stoppen we er een theelepeltje zout in zonder kibbeling. Kort daarna moest hij naar buiten, dus wij ook, de zaklampen mee, want het is in zo'n situatie heel belangrijk, dat je de hond goed in de gaten houdt, zodat je in kunt grijpen indien nodig. Affijn, wij weer mee naar buiten, in de regen natuurlijk, gaat Otis bij de vijver graven en verdomd, daar had hij ook een vetbol verstopt. Alleen lukte het niet om deze af te pakken, hij slikte het restant gauw door toen ik eraan kwam met een stukje forel. Ondertussen werd ik steeds ongeruster en zag mijn kleine Oti al bij de dierenarts liggen op de operatietafel. Maag- darmoperatie en alle doemscenario's die je maar kunt bedenken. Manlief blijft rustig, veel te rustig naar mijn zin, maar ja, …. wij moeten samen slimmer zijn dan Otis, dus geen ruzie maken maar samenwerken. Afgesproken dat wanneer Otis weer naar buiten wou, hij moest wachten totdat we wat forel hadden om te ruilen. Na een tijdje moest hij weer naar buiten, hij liep snel naar een andere plek stak zijn neus in de grond en jawel had hij weer een vetbol in zijn bek. Nu lukte het weer om te ruilen met de forel. Ondertussen was het al bijna 24.00 uur en Otis maakte geen aanstalten om te braken, dus maar op de bank gaan slapen en hem goed in de gaten houden, want er ontbraken nog 4 vetbollen. Ik ben 's nachts diverse keren opgestaan om te kijken hoe het met Otis was. Ineens schrok ik wakker en zag Otis met al zijn vier poten omhoog op z'n rug liggen.

Doordat het wat donker was in huis zag ik hem niet meteen ademen. Ik denk shit, hij is dood, vlieg uit de bank, val bijna over Xanne, mijn schoenen, de zaklamp en onze arme Otis wordt plotseling uit zijn heerlijk slaap gerukt door mijn herrie. Pf …… nee, wakker schrikken en dan denken dat Otis niet meer leeft, alsof dat leuk is. Het duurde geruime tijd voordat ik weer sliep. 's Ochtends hoefde Otis niet naar buiten, wat ik heel vreemd vond, want meestal gaat hij met Xanne naar buiten. Uiteindelijk staat hij op en geeft subtiel aan, dat het tijd wordt voor een wandelingtje. We waren nog maar net op pad en ja hoor, dat was duidelijk hele mooie ontlasting maar vol met zaadjes van de vetbollen. Ik denk, we maken een flinke wandeling, goed in beweging komen, zodat het er misschien eerder uitkomt. Ik heb geteld en Otis heeft 8 keer mooie ontlasting gehad onderweg, met veel zaad en af en toe zat er een groen netje in. Wat ben ik blij, dat dat er vast uit is, maar helemaal gerust ben ik er nog niet op, want wat als er een netje blijft steken en wat als er ……. Het enigste wat we nu kunnen doen is hem en zijn ontlasting goed in de gaten houden. Onderweg dacht ik aan zijn tante Kyra, die deed heel voorzichtig likken aan de vetbolletjes, zij was een hele brave hond. Otis niet, dat is een schurk, wel een hele wijze schurk, doordat hij wist hoeveel hij kon eten van de vetbollen en de rest op verschillende plekken verstopte in het bos. Ik vind dat heel slim van hem, hij wist ook precies waar hij ze verstopt had, want toen we thuiskwamen van de wandeling liep hij meteen naar die plek.

Goh, wat is mijn leven (tengoede) veranderd, ik doe nu alvast de boodschappen, zodat ik volgende week niet hoef aan te schuiven bij de drukke kerstinkopen. Ik kan nu niets verzinnen wat ik graag voor een kerstcadeau zou willen hebben. Het is goed zo, ik ben erg blij voor de economie, de mensen die wel kerst vieren, uitbundig of sober, het maakt niet uit. Mijn kerst bestaat uit genieten van mijn man, honden, de natuur, fam., die je wel of niet ontmoet, het is goed zoals het is en niets moet. Mijn huis, mijn spullen, de auto, de presentatie van mezelf is niet meer wat het was…..maar de binnenkant is veel meer in evenwicht, dit mede mogelijk gemaakt door mijn honden, die ondanks hun streken en de gebroken glazen (zeepbellen) ballen mijn leven verrijkt hebben.

Er zijn (soms) veel belangrijkere dingen in het leven van Otis.

Ik ga nu ongeveer 2 maanden met Otis naar de hondenschool. Dit was een grote overwinning voor mij want ik vind hondenscholen goed en prima (sommige dan toch) zolang ik er maar niet heen hoef. Dit heeft te maken met het feit dat ik een portie eigenwijsheid bezit, wat natuurlijk heel positief is. Het is namelijk 'Eigen wijsheid". De andere reden was mijn slechte ervaringen met hondenscholen en ik had qua tijd geen ruimte om te gaan. Omdat socialisatie met andere honden belangrijk is heeft Johan een aantal cursussen met Otis gedaan.
Maar goed, ergens had ik het gevoel dat ik met Otis naar de hondenschool moest. Wij zijn elke dag samen op pad en het is wel makkelijk, zeker gezien zijn omvang, als we kunnen samenwerken. Ja, onze kleine Oti (is zijn koosnaampje) weegt inmiddels 50 kg.

Je begrijpt dat, als hij zijn gewicht, kracht en daarbij zijn "Eigen wijsheid" inzet, ik het zwaar te verduren heb. Soms moet ik hem laten gaan, gewoon omdat ik hem niet kan houden. Toch heb ik hem kunnen houden toen er ineens vanuit het niets twee pitbulls vol agressie op ons afvlogen. Jeetje, dat was schrikken zeg, voel mijn hart weer te keer gaan. Otis zat aan de flexlijn en had ruim 3 meter. Nu laat hij de kaas niet van zijn brood eten en vloog meteen op het hek af. Die pitbulls gingen me tekeer, br .....…….. wat een agressie, door de agressie vlogen die twee ineens op elkaar. Ik dacht, mooi maak elkaar maar kapot (weet het, ik ben ook een lelijk mens) maar alles liever dan aan mijn kleine Oti komen, toch? Otis begon nog feller te reageren toen de pitbulls op elkaar vlogen en ik zag dat hij z'n neus door de tralies stak. Een pitbull laat nooit los en als hij in de neus van Otis zou bijten dan zou hij nooit meer loslaten. Kun je het al voorstellen, Otis met een mopsneusje? Wat er toen gebeurde weet ik niet, maar ineens had ik een oerkracht in me. Ik werd zo sterk en vraag me niet hoe, maar ik heb Otis terug kunnen halen en toen samen verder nog minstens 35 meter langs het hek. Nou ik ben een stuk verderop toch even tegen een boom gaan staan. Wat een (dolle) avonturen beleven wij toch tijdens onze wandelingen.

Dit en nog wat incidentjes maakte dat ik het vertrouwen ging verliezen in mezelf en ook in Otis. Ik dacht onderhand dat Otis een agressieve hond was (sorry Oti). Met een hoop stress de eerste keer samen naar de hondenschool. Ik was er 's nachts al een paar keer wakker van geworden, van de zenuwen. Nu weet ik dat je dit overbrengt op je hond dus ben ik om rustig te worden eerst met Otis gaan wandelen in het bos. Dan sta ik met Otis op het veld en zie hoeveel mensen niet in de gaten hebben wat hun honden doen. Kortom, ik sta daar te stressen met een hond van 50 kg die niets verkeerd doet, alleen, zijn baasje ziet het niet. De week daarop ik weer vol goede moed naar de hondenschool. En ja hoor, tijdens de les raakt een hond los, in volle vaart komt hij op Otis af en die reageert. Gelukkig sprong de instructrice voor Otis maar ja, daar ging ik weer met kleine Oti van 50 kg. Dit was voor mij de druppel, ik barstte in tranen uit en schaamde me nergens voor, het was een optelsom. Toch heb ik dapper na de les het cursusgeld voor 10 keer betaald, waarmee ik mezelf verplichtte om te gaan. Ik ben ook boekhouder, dus zuinig, wanneer je betaald hebt moet je gaan, anders is het zonde van je geld!! Gelukkig had mijn vriend en instructeur een mailtje ontvangen over wat er daadwerkelijk die dag gebeurd was. En hij kwam langs en zei: kom op Annelies, denk nou zelf eens na. Otis heeft helemaal niets verkeerd gedaan. Die hond kwam in volle agressie recht op hem afgevlogen. Wat zou jij doen, als iemand vol agressie op je af kwam? Nou, ik ken mezelf, ik zou heel hard weglopen, wat niet slim is natuurlijk, hierdoor krijg je juist vaak klappen. Maar bij Otis werkt het anders, hij is een bijna volwassen reu, bovendien heeft hij een nogal sterk karaktertje zullen we maar zeggen. Hij zegt; wat agressie jij, kom maar op, hier sta ik!! Dit is normaal hondengedrag en daar is niets mis mee.
Dus wij de derde keer naar de hondenschool. Ja hoor, hond los en die komt op ons af. Deze hond kwam in spelhouding op Otis af en natuurlijk wilde hij wel meespelen. Jammer, maar dat mag ook niet, dus werk aan de winkel met kleine Oti van 50 kg.
In het begin telde ik elke les af, maar langzaam veranderde dat. We staan vroeg op zaterdags, nemen een zak kaas mee en gaan op pad. Op een paar minuten afstand van de hondenschool ligt een groot natuurgebied. Ik merk dat Otis de nieuwe omgeving en andere geuren daar heerlijk vindt, dus we gaan eerst een uurtje wandelen en daarna naar de les. Langzaam zijn er dingen veranderd, ik had het niet in de gaten, maar ik was niet meer elke week aan het tellen hoeveel lessen nog. Ik begin er (bijna) plezier in te krijgen, ik, dat kan toch niet? Ik vroeg me af hoe dat kwam. Allereerst natuurlijk de manier van les geven, de aardige mevrouw die vanaf dag één verliefd op Otis was, hoe elke hond op individuele manier behandeld wordt, geen getrek aan de riem en er wordt geen enkele hond onder druk gezet of iets afgedwongen.
Wat ook heel belangrijk was, is dat Otis heel relaxt gaat liggen op het veld. Oké, wel met z'n kont naar de instructrice, ligt hij te kijken naar de puppies die verderop bezig zijn, vindt hij geweldig. Er speelden een paar kleine kinderen achter ons, ook daarbij bleef hij relaxt liggen. Vorige week ging hij naar een jongetje van een jaar of 10. Ik vroeg hem of hij er bang van was. Nee, maar of hij Otis mocht aaien? Ja natuurlijk, Otis, onze schurk, ging er naar toe voor een knuffel. Je had die jongen moeten zien glunderen en mij ook.

Volgende week laatste les en examen. Nou mensen, ik heb er een hard hoofd in. Zoals ik al schreef, Otis is eigenwijs, koppig, drammerig. Sinds twee weken sta ik voor joker met hem op de hondenschool. De reden is dat er in de groep voor ons een loops teefje zit. Godzijdank zit die niet bij ons in de groep want ik weet niet of ik hem dan nog kan tegenhouden, alleen in ieder geval niet. Afijn, teefje weg, geurtjes niet. Dus Otis en ik komen eraan en ineens gaat de staart omhoog, neus aan de grond geplakt en maar kwijlen en van links naar rechts trekken met mij. De eerste opdracht was gecontroleerd gaan spelen, hm…….. Ik zie Otis mij aankijken met een blik van: nu spelen met een flos? Ik dacht het niet, er zijn hier andere dingen te doen. Het advies gekregen om een eind verderop te gaan staan, zodat hij de geur niet kon oppikken. Daar werd hij inderdaad wat rustiger. Toen moesten we voor langs-achter langs lopen, natuurlijk mocht iedereen passeren maar ja, toen wij aan de beurt waren, je begrijpt het zeker wel. Zodra Otis de geur in zijn neus had hoorde of zag hij mij, de kaas, koekjes, niets meer. Hij wou maar één ding en dat was die geur achterna!! Uiteindelijk hebben we samen een eind verderop staan te wachten totdat de les voorbij was. Ik kom een beetje teleurgesteld thuis en doe mijn verhaal aan manlief en zijn commentaar was, och, dan is het een gezonde hond. Mannen begrijpen elkaar beter denk ik op dat gebied, maar hij heeft wel gelijk.
Gisteren hetzelfde verhaal, het teefje was er weer geweest. Pret voor Otis en pech voor mij. Vanwege de kou hadden we maar een kleine groep, dus ik kon me niet drukken en moest met Otis aan de slag. Niet trekken aan de riem en mensen, denk aan je stem: ik hoor wat irritatie, zegt de instructrice. Hoezo irritatie? Ik sta vroeg op, had veel liever in mijn bed blijven liggen, zeker met die kou. Je hebt bijna een uur los mogen los lopen, komen we hier op de hondenschool, je ruikt een loops teefje en vervolgens veranderen je oren in sierlapjes. De kaas is ineens ook niet meer goed en het allerergste is dat je totaal geen aandacht meer hebt voor mij. Maar let op, geen irritatie in je stem, niet trekken enz. … was (terecht) het commentaar wat ik gisteren kreeg. Maar wat dan? Maak je interessant, maak het leuk, want je moet het nu als eigenaar van Otis opnemen tegen een loopse teef. Tja, zo lust ik er nog wel een paar. Ik ben mijn gehele leven hormonaal van slag geweest, ben nu bijna door de overgang en wordt het eindelijk wat rustiger. Moet ik nu omdat wij zo'n halfwas mannetje (50 kg) hebben, dat zijn neus achterna loopt, weer gaan dealen: loopse teven en dan zonder irritatie, stemverheffing en trekken, pf…… Dat is werken hoor, maar ook ontzettend komisch om te zien. Gisteren liepen er twee vrouwen zich druk te maken, gek doen met hoge stemmetjes, zelfs sprongetjes in de lucht maken en dat alleen voor een beetje aandacht van Otis. Het is gelukt, we kregen hem mee, maar ik zag Otis z'n blik. Oké ik ga wel mee, maar weten jullie niet waar het echt om draait in het leven: voortplanting! en niet gecontroleerd spelen!!!
Ik had nu toch een goed gevoel, misschien dat ik nu eindelijk eens een diploma ga halen.
Ik moet deze week wat gaan verzinnen, want anders zal het weer niet lukken. Overigens is mij dat nog nooit gelukt op een hondenschool.
----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Oud (prinsesje) maar tevreden.

Ik heb al vaker over Xanne geschreven maar kan het niet laten. Ik wil graag delen, dat niet alleen oud worden maar ook oud zijn zo mooi kan zijn. Xanne is 14.5 jaar oud en ik vermoed, dat ze een van de oudsten is van haar ras. Wat is het elke dag weer genieten met haar in huis. Okee, ze is oud, loopt wat strammer en haar achterhand is wat wiebelig. Ondanks dat is ze nog een prachtige hond. Ze straalt nog steeds, kijkt (soms) helder rond en weet goed wat ze wil. Ze maakt me wakker s' nachts wanneer ze naar buiten wil om haar behoefte te gaan doen. Blijft 's morgens uitslapen zolang zij wil en dat is erg leuk om te zien, ze slaapt dan ook diep. Wanneer Otis en ik gaan wandelen kijkt ze met een oog en je ziet haar denken: jullie doen maar, ik blijf lekker liggen. Bij thuiskomst worden Otis en ik uitgebreid besnuffeld, zo probeert ze de informatie te halen waar we geweest zijn. Soms gaan we met andere honden wandelen en dan wordt er langer gesnuffeld.

Haar eetgedrag is veranderd, vroeger at ze bijna alles en ze heeft het wel eens gepresteerd om eten uit de nog hete oven te jatten. Eten stelen doet ze niet meer, ze blijft keurig als een prinsesje liggen wachten totdat je het haar komt brengen. Okee, ze is wat verwend, maar dat mag. Ze heeft een tijdje hertenvlees gegeten, maar ineens hoefde ze dat niet meer. Toen wou ze kippenvlees met kippenhartjes en nu eet ze alweer een tijdje forel en makreel met een beetje vlees compleet. Van de week kwam ze tijdens het koken met haar neus erbij staan. Omdat ze veel meer interesse in ons eten had dan dat van haar, heb ik kippenhartjes voor haar gekookt met daarin een kruidenblok. Ze heeft met smaak alles opgegeten. Arme Otis, hij moet al veel te lang wachten totdat ze eindelijk klaar is met eten en nu was de bak helemaal leeg!! Wij moeten opletten dat Otis (de schurk) niet haar eten jat. Na het eten krijgen ze een pensstaafje en wanneer je Xanne er een geeft wil ze dat niet hebben. Je moet haar minstens 3 pensstaafjes aanbieden, zodat ze kan kiezen welke zij wil hebben. Natuurlijk heeft ook nu weer Otis het veel vlugger op dan Xanne, maar hij heeft nog niet het lef gehad om dat van Xanne af te pakken. Hij probeert het wel, maar dan geeft ze hem nog een flinke snauw.
Wandelen doen we nog elke dag met haar en hierin heeft ons prinsesje ook zo haar wensen. Wanneer we met de auto weggaan vindt ze dat niet prettig. Ik denk omdat ze niet meer zo stabiel staat en voordat we op een harde weg zijn moeten we bijna 1 km hobbelen over het zandpad. Dus wanneer het anders kan hoeft ze niet meer in de auto. Het is zo leuk om te zien, elke dag weer kijkt ze of we wel of niet met de auto gaan. Is dit niet het geval, dan huppelt ze naar de poort, zo blij is ze. Het uitlaten gebeurt in haar tempo en zelfs Otis wacht op haar. Ze neemt uitgebreid de tijd om overal te snuffelen, kijkt wat wij doen, maar ook wat Otis doet. Je ziet aan haar wanneer er andere honden zijn geweest. Ook tijdens het uitlaten heeft ze nog volop interesse voor de omgeving waar ze is.

Gisteren heb ik haar uitgebreid gekamd. Toen ze zag, dat ik de kam pakte stond ze op en kwam naar mij toe. Kammen vindt Xanne heerlijk, daar heeft ze altijd van genoten. Ik merk dan, dat ze minder spieren en wat gevoelige plekjes heeft gekregen, maar ook nu weer geniet ze volop. Maar zij geniet niet alleen, ik geniet er ook van, want tijdens het kammen, waar we uitgebreid de tijd voor genomen hebben, ben je met elkaar bezig. Ik merk, wanneer ik niet oplet dat alle aandacht naar Otis gaat, omdat hij veel meer energie heeft en wat nadrukkelijker aanwezig is. Van de week was ik met Otis aan het spelen buiten. Wij spelen dan ook echt samen en rennen achter elkaar aan. Xanne stond zo te kijken, wat zijn jullie aan het doen en waarom wordt ik bijna van mijn sokken gelopen door dat geweld? Ik ging naar haar toe en maakte eeen speelbeweging naar haar en ze begon meteen met haar voorpoten te slaan en speelde terug. Dat was zo leuk, maar ook ontroerend om te zien, dat zij op haar leeftijd nog wou spelen met mij en je kon zien dat ze het leuk vond. Helaas moesten we stoppen want Otis is een beetje te lomp, zeg maar, in zijn spel met Xanne. Ik moet er niet aan denken dat ze daardoor zou vallen en een pootje zou breken, want dan is het over.

Opstaan en gaan liggen duurt wat langer en er worden steeds meer rondjes gedraaid voordat Xanne ligt en dan hoor je plof. Op de bank springen gaat niet meer. Het hondenkussen is instabiel, vloerverwarming hebben we niet dus sinds een week of 6 hebben we een matras midden in de kamer liggen waar ze heerlijk op kan liggen. Ze ligt er vanaf dag een op als een prinsesje op de erwt. Af en toe gaat Otis bij haar liggen, maar meestal heeft ze het gehele matras tot haar beschikking. Rond een uur of zeven begint ze mij aan te kijken van kom je nou? Xanne vindt niets fijner dan dat je bij haar komt zitten zodat ze lekker tegen je aan kan gaan liggen. Ook hiervoor geldt: zij geniet niet alleen en ze leert mij om rust te nemen, laat mij dingen zien. Zoals haar proces van het ouder worden, het oud zijn, de schoonheid daarvan die ze ook uitstraalt, de volledige acceptatie wanneer dingen niet meer kunnen, de waardigheid om nog voor zichzelf te kunnen zorgen, de interesse die ze nog heeft voor de omgeving.

Goh Xanne, wat zou ik graag zo mooi oud willen worden. Maar dan moet ik hard aan het werk en mezelf veranderen. Ik merk dat ik nu al zeur over het ouder worden omdat ik .……….. (we kunnen allemaal vanalles invullen), ik ga het niet schrijven wat ik allemaal anders zou willen. Ik ga Xanne nemen als voorbeeld, anders ben ik bang een ontevreden mopperkont te worden, die ze in een of ander tehuis stoppen. Daar kan ik dan gaan zitten zeuren om wat ik allemaal niet meer kan, zeuren over allerlei pijntjes en ongemakken die ik heb, zeuren dat er niemand op bezoek komt, zeuren over de verzorging, het eten, noem maar op, zeuren om te zeuren. Nou Xanne, ik ga mijn uiterste best doen om zoals jij de ouderdom te aanvaarden in al zijn facetten. Zodat mensen in mijn omgeving ook de andere kant kunnen zien van het oud zijn. Zodat ze ook de tevredenheid, de charmes, zelfs de schoonheid kunnen zien van het oud zijn, ondanks wat ongemakken die erbij horen!!

----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

De lange weg van boom naar brandhout.

We hebben vorig jaar een paar dikke bomen laten omzagen. Normaal zagen wij niet zomaar de bomen om, is ook niet toegestaan, daar heb je een vergunning voor nodig. Onze buren hadden een volledige kapvergunning en omdat er enkele kanjers van bomen erg dicht bij ons huis stonden mochten wij ze omdoen en het hout hebben. Nou, dat was dus makkelijker gezegd dan gedaan. Maar goed, omdat wij dan ook meer zonlicht en minder rotzooi zouden hebben zijn we maar akoord gegaan met hun voorstel. De bomen waren zo groot, dat ik manlief verboden heb om ze zelf om te zagen. We hebben een professioneel iemand laten komen en maar goed ook.

Ik heb met bewondering staan te kijken hoe deze jongeman geconcentreerd te werk ging. Niets geen stress of snel iets doen. Nee, elke stap werd weloverwogen genomen. Zelfs voordat hij een tak naar beneden liet vallen controleerde hij vanuit de boom waar iedereen stond. Gelukkig zat het weer mee, ondanks dat het begin december was. Alleen toen hij bovenin de top zat begon het onverwacht te waaien en te regenen. Ik deed zowat in mijn broek, maar hij hield het hoofd koel. Terwijl ik stond te kijken realiseerde ik me, dat het geen beroep voor mij zou kunnen zijn. Ik was allang verongelukt doordat ik iets te snel gehaast had willen doen en niet te vergeten mijn angst. Ik word al misselijk als ik iemand op het dak zie staan, laat staan in zo'n boom zie hangen. Wanneer Johan een boom gaat omzagen, ga ik maar weg want hij zou fouten kunnen maken vanwege mijn gestress, meestal komt zijn zoon of mijn zwager helpen, dus dan is er iemand thuis mocht het misgaan. Aruph was daar ook heel gevoelig voor of hij nam dat van mij over, dat kan ook, maar zodra de motorzaag gestart werd of een houthakselaar werd aangezet dan kwam hij ongerust mijn kant op.

Inmiddels lag de boom er al een jaar, dus er moest onderhand kachelhout van gemaakt worden zoals ze dat noemen. Nou eerder gezegd dan gedaan. Gelukkig heb ik een hele lieve zwager, die altijd bereid is om te komen helpen en dat voor maar een etentje per jaar. Ik zeg helpen maar dat is niet het goede woord. Die man werkt, werkt en hij weet van geen ophouden, Want een kliefmachine huren kost geld, gelukkig nog iemand hier die op de kleintjes let. Dus wij afgelopen woensdag vroeg op. Ik Otis gauw uitgelaten, ondertussen hadden Johan en mijn zwager de kliefmachine het bos ingesleurd (was nogal zwaar volgens hun), daar waar het hout al een jaar lag te wachten. Johan aan de slag met de motorzaag, mijn zwager aan de kliefmachine en Otis en ik het hout versjouwen. Natuurlijk hadden we Xanne ook meegenomen we laten haar niet alleen achter. Xanne vond het wel okee, ze had er alle vertrouwen in dat het goed ging komen. Nou Otis en ik niet hoor, wat was het zwaar, het hout was nog erg nat, dus zwaar. Ik begrijp nog niet hoe mijn zwager die grote posten kon optillen. Affijn, wij werken tot het donker was en je begrijpt het al, niet klaar, er lag nog zoveel hout, minstens nog een hele dag werk. Dus machine nog maar een dagje gehuurd en de dag daarop weer aan de slag. Gelukkig was dit hout iets droger dus minder zwaar.
Tijdens het werken dacht ik aan mijn moeder. Zij vertelde altijd: met hout stoken krijg je het een paar keer warm.. Eerst met het klein zagen en daarna met het stoken. Ik begon daar over na te denken en volgens mij klopt het niet helemaal, ik krijg het wel tig keer warm. Eerst de boom omzagen, dan de rommel, takken e.d. verwijderen en opruimen. Boom in kleinere stukken zagen zodat hij in de kliever kan. Na de kliever op de kruiwagen laden, vervolgens de aanhanger op en dan naar huis, aanhanger leeg laden en stapelen in het houthok en dan per dag naar binnen sjouwen om vervolgens warmte te krijgen van de kachel. Hoe vaak heb ik het dan al in mijn hand gehad?

Na twee dagen sjouwen waren we allemaal moe en hebben we over het gekliefd hout een zeil getrokken zodat we het later (over een jaar?) kunnen gaan ophalen. Ik denk: hadden we maar verwarming, in een bos wonen is hard werken. Onzin natuurlijk, ik zou niet anders willen. Maar hoe deden mensen dat vroeger? In deze tijd van crisis, dat vindt tenminste iedereen, is het voor mij eerder een bewustwording van de overvloed die we hebben. Vroeger, heel vroeger kapte men het hout wat nodig was voor die dag en dat was voldoende. Wanneer is het is zo begonnen, wanneer zijn we begonnen met voorraden, verzamelen, hebben we bijna allemaal veel meer dan dat we nodig hebben? Okee het is een fijne gedachte dat we zeker voor de komende drie jaar gezaagd en gekliefd hout hebben klaar liggen. Wie zal het zeggen wat er in die tijd allemaal kan gebeuren? Mensen hm……… had ik maar de helft van de lol kunnen beleven die Otis deze twee dagen gehad heeft. Wat heeft die jongen het druk gehad met het helpen sjouwen en twee percelen verdedigen, van de buren en dat van ons. Ja, ook Otis en Xanne waren erg moe na twee dagen houthakken.

En wij? Ik ga er nog een blokje hout opgooien, een kachel geeft een bijzondere warmte af. Je wordt er slaperig van, zeker als je de gehele dag buiten hebt gewerkt. Heerlijk genieten, zeker nu het wat kouder begint te worden.

Emoties bij honden.

Vorige week een themaochtend gehouden over emoties bij honden. Ik merk dat het voor vele mensen nog een onbekend onderwerp is. Afgelopen jaren ben ik veel bezig geweest met de beleving van dieren en dan met name v an honden. In 2008 heb ik voor mijn afstuderen een scriptie geschreven over de beleving van een hond tijdens het ziek zijn en sterven.. Dat ik iets met emoties heb is wel duidelijk, anders zou ik geen workshop geven over dit onderwerp. Het is voor veel mensen nog een beladen onderwerp. Dieren hebben geen emoties, die hebben zoals mensen vaak zeggen alleen maar instinct en kunnen niet denken zoals wij. Ik heb me al vaak geergerd (ja, dat kan ik ook) aan deze uitspraken. En vraag me af waarom wij mensen denken dat we zover boven onze dieren staan, laat staan zomaar over hun lot mogen beschikken of niet verantwoordelijk voor hen behoeven te zijn. Een van de belangrijkste redenen om te ontkennen dat dieren emoties hebben, is volgens mij dat het een vrijwaring is voor hun eigen gedrag. Wanneer je erkent dat een dier of je hond gevoelens heeft, dan kun je niet zo je hond blijven behandelen zoals het nu nog veel, heel veel, veel te veel naar mijn zin gebeurt.

Eeuwenlang zijn wetenschappers over elkaar heengevallen als het om het bestaan van dierlijk emoties ging. De (menselijke) emoties hierover konden soms zelfs zo hoog oplopen dat de Amerikaanse President Roosevelt deze discussies min of meer verbood. Gelukkig kan door de technologische vooruitgang in de biologie, heel diep en heel nauwkeurig het brein van mens en dier bekeken worden. Inmiddels staat vast dat emoties net als bij mensen het leven van dieren bepalen. Emoties zijn niet een last maar de basis van het bestaan van mensen en dieren. Een hond laat, net als wij mensen, zijn gedachten en gedrag door deze gevoelens sturen. Je hebt altijd de "kenners", de sceptici die moeten nu wel toegeven dat honden emoties hebben, maar ze komen niet verder dan de basale emoties. Dit zijn angst, blijdschap, verdriet en boosheid. Kom niet bij hun aan met de complexe emoties zoals verdriet, jaloezie en rechtvaardigheidsgevoel of empathie, want dan blijven velen het nog ontkennen. Neem als voorbeeld: een hond kan rouwen om een overleden roedelgenoot, dat kan een soortgenoot zijn maar ook z'n maatje of de eigenaar. Al heel gauw wordt er dan gezegd: ja, maar de hond rouwt niet maar reageert op jouw stemming of op jouw gedrag. Ik ben het er helemaal mee eens, dat juist bij de complexe emoties wij mensen er gauw een plaatje opplakken en uit moeten kijken, dat we het niet gaan vermenselijken. Mijn ervaring is dat honden kunnen rouwen om een overleden roedelgenoot, de mate waarin is verschillend van ons mensen. Maar ook hier heb je het weer, waarom voelen wij ons zo superieur dat we denken als mens het enigste zoogdier te zijn dat weet wat rouwen betekent en hoe het moet. Ik herinner me dat er vroeger een tijdsduur verbonden was aan hoelang je moest rouwen en in zwarte kleding moest lopen. Al vocht je elkaar al jaren het huis uit en was je bij wijze van spreken blij dat de overledene die staat had bereikt. Nee dan gaat het bij onze honden anders, zij zijn eerlijk in hun emoties, laten zien wanneer ze rouwen, maar ook wanneer ze opgelucht zijn als er eentje overleden is, zeker als die voor spanning zorgde binnen de roedel.

Ik heb de afgelopen (jaren) tijd veel gelezen over dit onderwerp, de onderzoeken, testen die uitgevoerd zijn. Heel interessant om te lezen hoe emoties per diersoort kunnen verschillen, ook per persoonlijkheid, hoe emoties overdraagbaar zijn, en niet alleen via de genen, hoe men tot in de derde generatie dit terug kan vinden enz… Ik ben sinds 2003 (bewust) bezig met communiceren met dieren, door met ze in contact te gaan kom je ook veel te weten van hun gevoelsleven. Het meeste heb ik geleerd van onze eigen honden. Ik heb het geluk gehad om de laatste 10 jaar samen te mogen leven met een roedel. Hierin is veel gebeurd zoals: diverse honden gestorven geheel onverwacht, we hadden jonge honden, oudere stabiele honden, pups maar ook zieke honden binnen de roedel. Het was soms zwaar maar wat een geweldige tijd, ervaring en een geweldige leerschool. Wat zal ik nog veel gemist hebben van hun emoties en ze verkeerd begrepen hebben of het te vlug voor ze ingevuld en noem maar op. Maar door ze zoveel mogelijk te laten zijn wie ze zijn, met al hun natuurlijke behoeften, hun persoonlijkheden, hun waarde en normen en niet de onze. Niet te vergeten het allerbelangrijktste, hun onvoorwaarlijke liefde die ze hebben en aangaan met de mens, dat zijn hele bijzondere ervaringen. Daar wil je als mens niet bovenstaan, minstens op gelijkwaardige niveau. En wanneer je ervoor open kan staan, zie je dat jouw hond(en) je heel veel kan leren, dat wat echt belangrijk is in ons leven.

Wat emoties, hebben dieren nou emoties ja of nee? Kijk eens naar foto's van kinderen met dieren, oude mensen en dieren, dieren die blij zijn of juist opgesloten zitten achter tralies. Met het uitwerken van de workshop was het heel moeilijk om een opbouwende lijn in mijn verhaal te krijgen. Nu tijdens het schrijven van dit stukje heb ik het weer. Ik laat me leiden door mijn emoties van boosheid, hoe mensen met hun honden om kunnen gaan. Boosheid vanwege de ontkenning, verdrietig omdat men het niet wil of kan zien en horen, gefrusteerd, omdat mensen niet de moeite willen nemen om er op z'n minst over na te denken of gewoon de tijd nemen om naar dieren te kijken. Verdriet om de overleden honden. Gefustreerd omdat ik erover nadenk of ik wel of niet zal schrijven over communicatie die je met dieren kunt hebben. Alsof de taal het enigste en laat staan het juiste en eerlijkste communicatiemiddel is? Blijheid, dankbaarheid dat de honden in mijn leven zijn gekomen. Vanalles speelt er door mijn hoofd, hart, buik noem het maar op, was ik maar een hond, voor hen zijn emoties allemaal duidelijker als voor ons superieur mens. Wat ben ik blij dat ik mag leven met de dieren om me heen, ze zetten me weer terug op aarde.

----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

16 november 2012

Stilte in mezelf.

Het is nu alweer ruim 5 weken geleden dat Aruph gestorven is. Ik merk aan mezelf dat het toch een grote impact op mij (ons) heeft. De laatste dagen loop ik op mijn tenen, lees: ben behoorlijk chagrijnig (sorry Johan) maar waar ik gisteren achter kwam tijdens het wandelen is dat ik in een rouwproces zit en dat is okee.

Normaal kan ik over duizend dingen wat vertellen en schrijven en nu, nu is het stil……. Nu behoort het stil te zijn, anders is het teveel voor mij. Soms sta ik s' morgens op, na een vermoeiende nacht verschillende keren wakker te zijn geweest omdat Xanne eruit moest, of wakker geworden en dan denken aan Aruph, aan Xanne waarvan we binnenkort afscheid moeten gaan nemen, waar ik enorm veel schrik voor heb omdat het veel is, het afscheid nemen, maar ook zij mag gaan wanneer haar tijd is. Ik lig wakker van de grote zorgen die mensen om me heen hebben. Mensen die me erg lief zijn dus waar ik ook om geef.. Nou, dan hoeft er maar dit te gebeuren of ik ben chagrijnig. Gelukkig, heel gelukkig hebben we Otis nog en die gaat altijd opgewekt mee wandelen, soms ook wat sloffend maar hij gaat (gelukkig) graag mee. Ik merk dat het mij goed doet om uren te wandelen met Otis, geen mensen, alleen het geluid van het vallend blad, de wind, de zonnestralen zoals op de dag dat Aruph stierf. En dan word ik rustig, krijg weer vertrouwen dat het goed is zo, dat het goed gaat met Aruph, dat hij opgenomen is in het bijzondere licht.

Tijdens het wandelen kan ik mijn gedachten de vrije loop laten gaan. Ik dacht gisteren: zo werkt het bij ons mensen dus. Wanneer we een dierbare verliezen zijn we blij en dankbaar omdat het zo gegaan is, hij uit het lijden verlost is en noem maar op. Na enkele weken komt het gemis, het rouwen alsof je uit een slechte film ontwaakt. Een film waar je naar kijkt maar niet aan deelneemt. Mijn gedachten gaan uit naar het overlijden van mijn vader en kort daarna mijn moeder en hoe ik dat ervaren heb destijds. Mijn ouders zijn al ruim 20 jaar dood en ik heb destijds heel erg veel verdriet gehad en soms ben ik nog wel eens jaloers op mensen van mijn leeftijd die nog een vader of moeder hebben of misschien nog wel allebei. Wat had ik nog graag gezorgd voor mijn ouders maar ja het was niet zo.

Al wandelend met Otis denk ik daaraan maar ook aan Aruph zijn overlijden, Woda, Batsjov, Iris, Kyra en Oscar, het waren allemaal mijn zielsmaatjes die ik (we) afgelopen jaren heb moeten afgeven. Tjonge, wat is dat veel en wat een verschil in het afscheid nemen. Elk dier en mens overlijdt uniek maar ook heel bijzonder. Mijn moeder zei altijd: een mens sterft zoals hij geleefd heeft. Nou mijn ervaring is dat het voor dieren ook zo is. Elke hond heeft op zijn eigen manier de overgang gemaakt, gelukkig allemaal in vrede, acceptatie en veiligheid, dat is waar we voor (geprobeerd) gezorgd hebben.

Maar wat nu? Mag ik dippen en rouwen of moet ik dankbaar zijn? Allereerst dankbaar zijn voor de geweldige honden die we gehad hebben. Maar ook rouwen, het doet pijn om je zielemaatje niet meer te zien, niet aan te kunnen raken, niet meer te kunnen ruiken, er voor zorgen, dat hij niet meer op je staat te wachten. Noem het maar op, dat doet nu pijn, het gemis is er ook………. Ik kan dat voelen tot aan mijn tenen, voel dat mijn hart beurs is maar kan ook voelen dat dit tijdelijk is en dat het heelt, dat we elkaar nooit verliezen, de hartsverbinding blijft, er zijn geen grenzen. Ik blijf altijd verbonden met degene waarmee ik een hartsverbinding heb of dat nu mens of dier is maakt mij niet uit, het is een wezen waarmee ik een diepe hartsverbinding heb en dat blijft!!

Nemen honden, dieren, anders afscheid? Ik ben er nog niet uit. Ik zie, observeer en probeer nu ook weer te begrijpen hoe Otis en Xanne zich gedragen. Otis gaat vaak op het graf liggen van Aruph, hij is ineens volwassen geworden, je ziet het aan zijn uitstraling. Mensen die hem een tijdje niet gezien hebben vinden hem volwassen. Hij zorgt voor Xanne, okee, op zijn manier, wat voor ons mensen te lomp is natuurlijk, maar hij doet het heel goed!! Xanne ach, zij mist haar mannie, heeft samen met Otis een aantal dagen op zijn graf gelegen en nu? Nu hoeft het niet meer, ze heeft genoeg aan zichzelf, de (kleine) wereld waarin ze leeft, wat heeft ze voor haar achterkleinzoon gezorgd en hem begeleid de laatste weken. Xanne had nog wat te doen vertelde ze me eind september. We hadden al een afspraak gemaakt met de dierenarts voor euthanasie maar ze stond op en had nog wat te doen. Xanne je hebt het gedaan geweldig zoals je voor Otis en ons gezorgd hebt de laatste weken. Wie kan dat jou nadoen? Ik probeer in het hier en nu te blijven maar moet er niet aan denken dat jij ook binnenkort ons gaat verlaten. Ik hoop dat ik (we) ook haar de vrijheid kunnen geven om naar Aruph te gaan. Chagrijnig zal ik dan wel zijn met tijd en weilen maar heb het vertrouwen dat het wel overgaat, rouwen mag, kan en is nodig zeker als je samen zo verbonden bent geweest en blijft. Aan al mijn overleden lieverds, ik hou van jullie, mis jullie maar we blijven altijd met elkaar verbonden. En voor Johan mijn lieverd, mijn charijnigheid en onredelijkheid, het doet pijn om mijn zielsmaatjes te verliezen en i.p.v. mijn pijn te laten zien is het soms makkelijker om te schoppen. Was ik maar een hond zoals nu Xanne, Otis gewoon eerlijk, puur, duidelijk, gewoon heerlijk, gewoon eerlijk…….. Sorry Johan ik maak het weer goed met je. Heb vertrouwen, dat heb ik ook.
----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Dagje stoken in de tipi.

Afgelopen maanden zijn erg druk geweest, niet qua werk maar wel dingen die je aandacht vragen en tijd nodig hebben. Het zijn de leermomenten, groeiprocessen in jezelf zeg maar. Ook het toch onverwacht overlijden van Aruph en de stilte die hij achtergelaten heeft. Ik ben zo dankbaarheid dat hij bij mij (ons) is geweest en verliezen doe je elkaar niet wanneer er zo'n hartsverbinding is, die blijft. Druk gehad met de extra aandacht die je aan Xanne wil geven nu ze nog bij ons is. Zij vindt het heerlijk als je bij haar gaat zitten of liggen. Ze wil niet meer graag alleen zijn en wanneer ik of Johan even weggaan dan staat ze op om ons te gaan zoeken. Dus Xanne blijft me aankijken wanneer ik het niet in de gaten heb en ik kom even bij je zitten. Ik wil Otis ook wat extra aandacht geven omdat hij toch zijn grote voorbeeld en leider Aruph kwijt is. Ik merk dat hij nu weer de oude Otis aan het worden is alhoewel er dingen veranderd zijn. De eerste dagen na het overlijden van Aruph heeft Xanne voor Otis gezorgd. Dit is nu langzaam aan het veranderen, Otis gaat nu voor Xanne zorgen. Hij gaat met haar mee, wanneer ze naar buiten gaat om te plassen. Is er als de kippen bij wanneer wij b.v. haar nagels willen knippen. Tijdens het wandelen samen wacht hij geduldig op haar. Het zijn van die kleine dingen die bijna niet opvallen maar Otis is wat volwassener geworden. Ik hoop dat we de goede leider voor hem kunnen zijn en dat Xanne nog even bij ons mag blijven.

Gisteren was het dan eindelijk zover dat ik de tijd genomen heb om een dagje in de tipi te gaan zitten. Lezen, ik heb nog diverse boeken die nog gelezen moeten worden, wat werken en een planning maken voor de toekomst. Wat wil ik, wat heb ik te bieden, hoe ga ik het aanpakken enz…. Nu gaat dit niet allemaal zomaar, tenminste hier niet. Xanne wil ook mee dus eerst voor haar vanwege de oude botten en kou een soort bed gemaakt in de tipi. De eerste die erop lag was Otis natuurlijk en Xanne lag er half naast.

Toen stoken, ik durfde er niet veel hout op te gooien maar wanneer het te weinig was ging het harder roken. Een open vuur is moeilijker stoken vind ik dan een kachel. Dus het was even uit proberen. Wat ik wel heel bijzonder vind is  dat Indianen geleefd hebben en misschien nog leven in zo'n tipi. Je leeft middenin de natuur, het  waaide en regende heel erg hard (restant van de kanaalrat?) gisteren. Je hoorde de wind aankomen rollen en ik voelde hem in de tipi, de harde regen die kletterde op het doek, gelukkig kon ik die niet voelen, het vuur siste vanwege het vocht wat erin zat, de warmte in mijn gezicht van het vuur.

Er kwamen diverse regenbuien over en je hoorde aan de roodborstjes wanneer de bui bijna voorbij was. Zij waren de eerste die je weer hoorde. 's Morgens zijn het de roodborstjes die als eerste beginnen met kwetteren en de laatste die je hoort voordat het donker gaat worden. En het werd donker, ondanks de vele kaarsjes 2 olielampen en het vuur was er te weinig licht om te kunnen lezen. Al pratende denken we dat er een elektrische lamp moet komen om voldoende licht te hebben zodat je kunt lezen. Weet je, ik vind dat niets en ga verder zoeken……Hoe deden de Indianen dat dan? Gingen die slapen wanneer het donker werd of lazen die geen boeken? Gingen ze om het vuur zitten en brachten ze zo hun oude kennis en wijsheden over op de jeugd? Kennis van planten, dieren, natuur, geneeswijze en leefwijze iets waarvan wij hier nog erg veel kunnen leren. Het valt me de laatste tijd op hoeveel mensen ongelukkig, eenzaam en ontevreden zijn over de politiek, de crisis, gezondheidszorg enz…..

Zou het niet zo kunnen zijn dat we met z'n allen wat meer vertrouwen moeten hebben en misschien wat meer binding met de natuur?  Het zondagje in de tipi heeft mij heel wat gebracht, rust, genot maar ook weer eens het besef hoe goed we het hebben. Ik kan opstaan en naar binnen gaan wanneer ik wil. Binnen waar tig lampen branden, het warm is, met eten koken hoeft je geen zorgen te maken over een warmtebron, je trekt de koelkast open en kunt kiezen. Binnen, waar ook de t.v. aanstaat en de armoe, rijkdom, oorlogen, natuurrampen, politiek, eenzaamheid, onrecht je huiskamer binnenkomen. Het leven en de beleving daarvan is heel anders in een tipi. Denk dat ik er eens vaker ga zitten en hoop dat de wijsheid van de volkeren die erin geleefd hebben zo via het universum aan mij worden overgedragen door de stilte van het zijn.   
----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Lang weggeweest.

Gisteren vroeg opgestaan om eerst Otis flink uit te laten voordat ik kon vertrekken. Handig dat de klok verzet is, nu was het weer eerder licht. Toch valt het mij op dat je vaak kunt lopen zonder zaklamp in het bos. Het is bijna nooit pikkedonker, je hebt licht van de maan, de sterren maar ook de lichtvervuiling zoals ze dat noemen. Het is natuurlijk wel extra opletten als je een hond aan de lijn hebt want hij hoort, ruikt en ziet vanalles. Ik ben wel eens met twee honden tegen een boom aangevlogen omdat ze een ree zagen en diverse keren gevallen over een boomstronk omdat de hond een konijn zag en ik dus niet. Achteraf kan ik er wel mee lachen en tot nu toe gelukkig geen ernstige letsel van het vallen gehad. Dus mijn voorkeur gaat ernaar uit om de honden uit te laten wanneer het licht is. Soms is dat even puzzelen omdat we een heel energieke en ondernemende hond hebben genaamd Otis. Hij is een leuke hond maar ook erg ondernemend. Otis heeft, wat heel normaal is voor zo'n jonge hond, zijn uitdagingen en wandelingen echt nodig, anders gaat hij zelf wat verzinnen. Gelukkig wordt het iets beter met hem, ga hier maar niet schrijven wat hij al allemaal ondernomen heeft. Maar ik kan je wel zeggen dat er geen enkel tuingereedschap nog een normaal handvat heeft, de gordel van de auto moet gemaakt worden, die  is stuk gebeten, zag gisteren dat er tanden stonden in de tuinbank en wanneer je de gieter met water probeert te vullen dan lukt je dat gewoon niet vanwege de gaten (lees tanden) die erin staan. In huis is het wat makkelijker, dan hoor en zie je eerder wat hij gaat ondernemen. Dus wat hij nodig heeft is lichaamsbeweging en uitdaging, wat overigens heel gezond is voor zo'n hond. Qua ras, leeftijd en vergeet niet zijn karakter.

Maar dan hebben we gelukkig onze Xanne nog. Wat zij nodig heeft op haar leeftijd is rust, zekerheid, tijd, maar vooral veiligheid. Ze heeft veel meer tijd nodig om dingen om te zetten in haar hersenen. Wanneer ze wat ziet, dan zie je haar even denken: van wat is dat nu ook al weer? Ze heeft ook meer tijd nodig voor haar wandelingetjes, ze loopt minder snel, wil langer snuffelen want ze heeft nog steeds erg veel belangstelling. Zeker hier in de buurt, ze gaat liever dichter bij huis wandelen. Ze maakt (op haar manier dan) een vreugdesprongetje wanneer we richting poort gaan. Autorijden vindt ze niet meer zo leuk. Alleen achter blijven in de auto wanneer ik een  boodschap doe vindt ze niet prettig. Het maakt haar onzeker en ik heb het gevoel dat ze Aruph dan mist. Eerst lagen ze samen te wachten en ze keek naar Aruph, wat hij deed. Bleef hij rustig liggen dan zou het wel goed zijn en lag zij vaak te slapen als ik terugkwam. Nu staat ze te hijgen en te zoeken waar ik ben. Dus Xanne hoeft niet meer alleen in de auto te blijven. Xanne is zo wie zo niet meer graag alleen. Ze heeft het liefst dat we met z'n allen thuis zijn of tenminste een van ons twee. Alleen willen we haar niet meer laten zolang ze nog bij ons is. Wanneer ze alleen is gaat ze je al vrij snel zoeken. Ze is dan echt aan het zoeken en blijft rond drentelen totdat ze mij of Johan gevonden heeft. Xanne zoekt bij ons steun en veiligheid. Ik denk dat dat komt doordat haar zintuigen een stuk minder zijn geworden en ze niet meer zo stabiel op haar pootjes staat. Van de week dacht ik: goh, dat is lang geleden dat Xanne gejaagd heeft. Want jagen dat kon ze als de beste en dan na lange tijd realiseer je je pas dat ze dat niet meer doet.

Dus gisteren heel vroeg opgestaan, Otis een uurtje uitgelaten en daarna weg. 's Middags heeft Johan Otis en Xanne samen uitgelaten waar ze beide los konden en ieder zijn eigen tempo kon maken. Onderweg een boodschap gedaan en Xanne lag rustig in de auto te wachten toen Johan terugkwam. Otis stond natuurlijk voorin zodat hij alles beter kon bekijken. En verder? Ach ik moet ook vertrouwen hebben dat het goed gaat als ik weg ben. Johan kan niet zo ver wandelen als ik met de honden. Hij heeft het niet altijd in de gaten als Otis wat aan het ondernemen is maar zorgt ook erg goed voor Xanne wanneer ik een dag weg ben. Toen ik 's avonds thuis kwam vonden Xanne en Otis dat ik toch wel erg lang weggeweest was. Otis wist van gekkigheid niet wat hij moest doen heeft een tijdje met z'n kong gespeeld en Xanne dwong me met haar ogen om bij haar te komen zitten.

Dus oude kleren aan en op de grond met z'n allen. Niet lang daarna sliepen ze. Het is ook heel vermoeiend om zo lang te moeten wachten. Ik was lang weggeweest. Voor mijn gevoel hebben honden ook een tijdsbesef. Ik ga nu  gauw Otis uitlaten voordat hij wat gaat ondernemen!!

----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Afwisselende herfst

Vanochtend met Otis en zijn zus Lanka een mooie wandeling gemaakt.



Het was precies 2 weken geleden dat wij ook samen gingen wandelen. Ik had toen mijn camera meegenomen om wat foto's te maken en het zag er allemaal heel vredig uit met de opkomende zon, spelende honden, de mooie paddestoelen. Wie had toen gedacht dat de dag die zo rustig en vredig begon zou zo eindigen en dat Aruph zou overlijden. De tijd vliegt zeggen ze en toch lijkt het soms eindeloos lang te duren. Afgelopen weken hebben Otis en ik veel gewandeld, ik merk dat het voor mij altijd helend werkt, zo'n wandeling in de natuur. We hebben veel regen gehad en zijn kletsnat thuisgekomen, maar nat is nat en natter dan nat kan niet, dus dat maakt niet uit. We hebben ook heel mooie zonsopkomsten gehad met mooie gouden stralen en zonsondergangen gezien met rood licht.



Stralen die alleen voor ons straalden leek het wel, want we zijn weinig mensen tegengekomen, alleen af en toe een ree die wegschoot. Tijdens deze wandelingen bedacht ik me wat een luxe het is, alsof de schoonheid van de natuur alleen voor ons is.



Want de natuur is erg mooi geweest afgelopen maand. Het bijzondere warme najaarslicht (zo noem ik dat) wat scheen, de grote verscheidenheid aan paddestoelen. Ik heb er dit jaar veel gezien die ik nog nooit eerder had gezien o.a. de grote oranje bekerzwam. De zwavelzwam heb ik echter niet gezien dit jaar. Wat me ook opviel is dat de paddestoelen zo groot zijn dit jaar, de grote aantallen en de kleuren, echt prachtig…….. Het zal wel met de temperatuur en het vocht te maken hebben, precies weet ik het niet. Maar wat ik nu wel weet is wat de uitdrukking " ze schieten als paddestoelen uit de grond" betekent. Dat was dit jaar heel erg goed te zien, ze schoten inderdaad uit de grond, het veranderde per dag.



Het lijkt alsof al mijn zintuigen verder opengaan naarmate ik langer in de natuur ben. Ik vind het heerlijk om het geluid te horen van het vele blad wat op de grond ligt waar je door loopt. Heb altijd de neiging om erin gaan te liggen of ze omhoog te schoppen. Liggen is meestal geen optie vanwege de plassen water eronder. Je hoort in de verte eekhoorns de boom inklimmen, af en toe een egeltje scharrelen, de vogels die nog druk bezig zijn, de eikels en kastanjes die naar beneden vallen. Zelfs het geluid van de bomen is veranderd, het blad wat er nog aanhangt is droger en klinkt anders als in de zomer. Soms kun je de schimmels ruiken in het bos, het hout wat gekapt is ruik je van ver. Je voelt 's morgens dat het killer wordt maar dan ineens is er die heerlijke zonnestraal die je helemaal verwarmt, zeker de laatste dagen. Je ziet en voelt de vele spinnenwebben, de dauwdruppels op het gras enz…. Voor mij was het een afwisselende mooie herfst met zowel regen als zonneschijn, verdriet en vreugde maar vooral schoonheid en dankbaarheid voor al wat leeft.

----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Hoe het allemaal kan gaan.



Het is vandaag alweer een week geleden dat Aruph toch nog onverwacht gestorven is. Het is erg leeg in huis en we moeten allemaal nog onze draai vinden, ieder op zijn eigen manier. De gebeurtenissen en daarna het overlijden hebben een behoorlijk impact op dier en mens. Er zijn mensen die beweren dat dat niet zo is. Mensen die zeggen dat dieren en honden niet rouwen, dat ze reageren op de gevoelens van ons mensen, maar voor mij is het toch anders. Natuurlijk mis ik (wij) Aruph, maar tot nu toe overheerst de dankbaarheid voor de tijd die we samen gehad hebben en niet het verdriet. Aruph is en was zo'n geweldige krachtige hond, die wilde nooit dat wij nu alleen maar zaten te treuren. Gaan we ook niet doen "Ruphke", daarvoor ben je ons te dierbaar. Dat wil niet zeggen dat we niet zien wat er gebeurt hier in huis.

Eind september wou Xanne niets meer eten, ze lag stil op haar plekje en was erg ver weg. Opstaan kon ze niet meer zonder hulp van ons. Daarop hebben we besloten om de dierenarts te bellen zodat ze haar laatste reis kon gaan maken. De dierenarts kon niet meteen vanwege een nascholingsdag dus we hadden een principe afspraak gemaakt voor anderhalve dag later. Ik was al een paar dagen alleen met Aruph en Otis op pad geweest en vond er niets aan, geen Xanne in de auto. Eerlijk is eerlijk, ik heb al wat traantjes gelaten in die auto, dat wij met de jongens alleen zouden achterblijven en van onze Xanne afscheid moesten gaan nemen. Een paar uur nadat we de afspraak gemaakt hadden stond Xanne op. Ze wou eten want ze was nog niet klaar, ze had nog wat te doen hier. Natuurlijk ben je blij en vraag je niet af wat ze nog te doen heeft. Xanne is weer present en gaat weer elke dag mee wandelen. Okee, in haar tempo en haar rondje, maar dan nog. Geluk hierzo, dat kun je je wel voorstellen. Maar hoe snel kan het veranderen? Ineens is het dinsdag 9 oktober en daarna woensdag 10 oktober de dag dat Aruph plotseling overleden is……….

Xanne heeft afscheid genomen van Aruph, ze is samen met Otis bij hem gaan liggen toen hij overleden was. Ze heeft Aruph niet meer verzorgd zoals ze wel Iris en Kyra gedaan heeft na hun overlijden. Afscheid heeft ze wel genomen op haar manier. Toen we Aruph gingen begraven moesten we wachten op Xanne, ze kwam uiteindelijk wel, wist wat er ging gebeuren, maar het hoefde voor haar niet meer. Het was per slot van rekening nummer vijf die ze mee moest begraven. Ze keek naar Aruph groette hem voordat we hem lieten zakken en ze was weg. Daarna heeft ze bijna twee dagen niets anders gedaan dan geslapen. Ik was bang dat ze haar "mannie" snel achterna zou gaan. Totdat ze gisterenochtend helder opstond, naar buiten ging voor haar rondje en daarna binnenkwam en naar Otis ging. Ze bekeek hem, besnuffelde hem uitgebreid en ging toen hem verzorgen. Hij werd uitgebreid verzorgd, zij stopte pas nadat ze dacht dat het okee was. Zoals ze ook bij Otis is gaan liggen toen hij onrustig was nadat Aruph gestorven was, ze stond pas op toen het okee was. Ik heb ruim een half uur naar Xanne en Otis zitten kijken en ineens wist ik wat het betekende: ik heb nog wat te doen. Xanne moet nog even voor Otis en een (klein) beetje voor ons zorgen. Wat een geweldige hond is zij. Xanne heeft altijd de verzorgende rol gehad binnen de roedel. Ik ben erg blij dat ze er nog is om te helpen om onze wonden te verzorgen en te helen.

Otis, tja het is een gozer maar wat is hij gevoelig. Ik had bedacht (dom natuurlijk) om Aruph het dekentje van Xanne mee te geven in zijn graf. Vergeet het, Otis heeft het in 100 stukken gescheurd en eerlijk is eerlijk, een dekentje meegeven is toch vermenselijking? Otis wist meteen wat er aan de hand was toen Johan het graf voor Aruph ging graven. Vanaf dat moment heeft hij geprotesteerd en de boel vernield. Wij hebben hem maar even laten gaan. Uiteindelijk is het toch gelukt om Aruph te begraven. Die avond is Otis nog een tijd onrustig geweest, totdat Xanne bij hem is gaan liggen, toen is hij in slaap gevallen. De volgende ochtend hebben we Otis een flink stuk lamsrib gegeven waarmee hij snel in het bos verdween. Toen hij dat op had zagen we hem liggen op het graf van Aruph. Het graven is gestopt en we zien Otis regelmatig even op het graf liggen. Hij heeft tijd nodig om zijn wonden en het verlies van zijn grote vriend te helen, maar wat mooi dat zijn overgrootmoeder Xanne voor hem zorgt. Echt geweldig om te zien!!

En wij, hoe gaat het met ons?  Het is leeg, we hebben tijd over lijkt het wel, maar wat overheerst zowel bij Johan als bij mij is dankbaarheid. Dankbaarheid omdat Aruph bijna 10,5 jaar bij ons is geweest, dankbaar omdat hij is mogen sterven zoals hij wou, dankbaar dat Xanne nog bij ons is en voor Otis en ons zorgt. Ik ben gewoon intens dankbaar zoals het universum voor ons allemaal zorgt. Het gaat zoals het gaat, misschien moet ik gewoon meer vertrouwen hebben………………….

----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Grote leegte

Het is vandaag the day after zoals ze dat noemen. The day after oftewel een grote leegte, een film waarin je zit en ook een rol had lijkt het wel. Maar is het een goede of slechte film geweest vroeg ik me vandaag af. Het antwoord is een geweldige mooie film ondanks het verdriet dat onze grote vriend Aruph toch op een voor ons onverwacht moment overleden is. Een film waarvan ik nooit het scenario had kunnen schrijven.

Het is ineens stil in huis, om het huis, onderweg met Otis uitlaten, geen Aruph die je lachend komt tegemoet lopen. Zo van, hey daar zijn ze, het is ons weer gelukt om jullie te vinden. Wat heb ik (wij) me vaak zorgen om je gemaakt vooral de laatste tijd. Je kreeg steeds meer bijwerkingen van de medicatie, ging fysiek achteruit, maar je wilde leven, nog bij ons blijven en je genoot daarvan  nog elke dag!! Je ging heel goed om met je beperkingen, altijd heb je dat gedaan, ondanks dat je telkens een stukje moest afgeven. Je accepteerde dat je niet meer mee kon voor een grote wandeling. Ging aan de poort liggen wachten totdat Otis en ik terug kwamen en sprong een gat in de lucht van blijdschap als we thuiskwamen. Onvoorstelbaar dat je het nog kon. Maar je vond het ook fijn als we met z'n allen gingen, ieder zijn plekje in de auto en rijden. Zal je missen en ik ben benieuwd wanneer er een deuk in de auto zit. Want ik zag altijd aan jou wanneer ik moest stoppen voor een boom, paaltje of hekwerk waar ik dan bijna tegen aan reed. Jij chauffeurde altijd mee, dat was heel grappig hoe je dat aan kon geven.

We hebben samen altijd een heel diep telepatisch contact gehad en toch heb ik me veel zorgen om je gemaakt. Zorgen dat ik het niet op zou kunnen vangen wanneer je leven omsloeg in lijden. Zorgen dat ik je niet los zou kunnen laten, zorgen dat je lijf het niet meer aan zou kunnen, zorgen dat ik niet goed voor je kon zorgen. Om van mijn gezeur af te zijn hebben we afgesproken dat jij een duidelijk signaal zou geven wanneer de tijd daar was. Wanneer ik me weer zorgen maakte dacht ik daaraan en heb erop vertrouwd hoe moeilijk dat soms was. Maar Aruph, ik heb je het vertrouwen gegeven en daar ben ik erg blij om. Blij omdat we daardoor ook weer konden genieten van de tijd die we met z'n allen nog hadden. Toch veranderde je langzaam, je werd veel opener naar mensen, veel milder naar Xanne, daar had je zorg voor. Je was tolerant wanneer zij een foutje maakte of niet goed oplette met eten. Je kwam de laatste week minder bij me op de bank liggen en ik had het gevoel dat je jezelf af en toe terugtrok van mij. Aruph, ik heb het zo gelaten, wilde niet aan je trekken maar vond het moeilijk dat Otis naast mij kwam liggen op jouw plekje.

Maar wat een geweldige hond ben je Aruph, fysiek ging het niet maar mentaal was je sterk, krachtig, geweldig !! Je hebt in je leven gezorgd voor je roedel, gevochten voor je roedel want ook dat kon je. De laatste 2 jaar heb je Otis opgevoed tot en met de laatste dag van je leven. En toen dat niet meer lukte besloot je om ruimte te maken. Je bent 's morgens vroeg naar buiten gegaan hebt een plek gezocht waar je wou gaan liggen om te sterven. En je bent gestorven zoals jij het wou, alleen in de natuur en op eigen kracht. Ik zat bij je de laatste minuten en voelde dat ik je niet kon laten gaan vanwege mijn eigen verdriet en toch ben ik opgestaan, heb je alleen achtergelaten zodat je de ruimte had om te gaan. Lieve, lieve Aruph ik ben maar een paar minuten weggeweest en je was vertrokken toen ik terug kwam. Ik vergeet het nooit, het voelde alsof er een stuk van mijn hart getrokken werd toen ik je daar zag liggen. Je bent gestorven zoals je was, een krachtige mooie hond die verrekte goed wist hoe een hondenleven in elkaar zit. Je bent gestorven een paar minuten voordat de dierenarts er was. Jij kon het alleen en daar is veel kracht en moed voor nodig, er zijn weinig honden en mensen die zo kunnen sterven. Aruph je bent tot nu toe de enigste hond die niet in mijn armen gestorven is. Ik heb je achtergelaten en erop vertrouwd dat ik voelde wat je wilde en het bleek zo te zijn. Wat is het stil en leeg…………………maar wat een mooie geweldige tijd hebben wij met z'n allen gehad. Je was ondanks en dankzij je soms heftig karakter een geweldige hond. Dank je dat je in mijn leven bent gekomen, wij hebben erg van je genoten en heel veel van je geleerd.

----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

4 oktober 2012

Nestreünie

Afgelopen zaterdag hadden we een bijeenkomst van Otis en zijn broer en zussen. Toen we bijna op de plaats van bestemming waren begon het erg hard te regenen en de lucht zag er onheilspellend uit. Maar optimistisch als (bijna) altijd, wat er nu uitvalt komt straks niet meer. En inderdaad, na 10 minuten waren we op de plaats van bestemming en het was droog, daarna is het zonnetje nog  gaan schijnen en hebben we heerlijk op het terras gezeten.

Het was natuurlijk erg leuk om de zussen, halfzus, broer van Otis en de eigenaars te zien. Maar wat een verschil in karakters en soms ook uiterlijk. Grappig ook, dat elke hond uniek is, net zoals bij ons mensen. Wat me opviel is dat iedereen trots, blij en verliefd was op z'n hond, ondanks dat het niet altijd even makkelijk is en het niet altijd van een leien dakje gaat. Iedereen heeft zijn eigen problemen want de honden hebben allemaal hun eigen willetje. De één is wat meer een doorzettertje daarin dan de ander. Herkennen deden we het allemaal, onze doorzettertjes, slopertjes, energieke, koppige, vrolijke honden. Sommige kunnen niet of moeilijk alleen blijven, andere zijn (te) enthousiast naar mensen of (te) schuw maar wat zijn ze lief, er zit geen kwaad in. Ze hebben trekjes van pa en ma. Heel erg jammer dat moeder Solo overleden is en dat vader Anubis er niet bij was, wie weet in de toekomst.

Ik vond het erg prettig om ook de andere verhalen te horen. Want geloof me, Otis is onze zevende saarloos maar zo'n exemplaar hebben wij nog niet gehad. Zijn opvoeding (gaat nog steeds door) heeft ons ook al veel bloed, zweet en tranen gekost. Destijds leek een reu het beste te passen in onze roedel maar wat is hij sterk. Hij lijkt het meest op z'n vader, qua bouw tenminste. Otis is zo sterk dat ik binnenkort met hem naar de hondenschool ga. Vanwege een blessure aan mijn hand en schouder lijkt het mij verstandiger als we wat meer kunnen samenwerken i.p.v. ieder één kant uit te gaan.

Ik ben benieuwd, tot nu toe was ik niet zo succesvol op een hondenschool. Ik heb nog nooit een puppydiploma kunnen behalen met mijn honden. In die tijd werd er veelvuldig gebruik gemaakt van de slipketting, het aan de voet zitten, kort volgen enz….. Deze aanpak voelde niet goed voor mij en ik zag dat mijn honden er ook geen plezier aan beleefden. Ik heb het later nog eens geprobeerd op een andere hondenschool maar dat was voor mij ook geen succes. Ik ben door mijn ervaring en werk sceptisch geworden wat betreft hondenscholen, gedragstherapeuten de kenners, hoe ze zich ook noemen. Dit is niet goed, ik wil een open visie houden, bovendien kan ik een nog betere band met Otis opbouwen door er samen met hem aan te werken. Johan en Otis hebben 3 diploma's behaald samen, maar zijn gestopt vanwege Johan zijn rugklachten. Het moet toch mogelijk zijn dat Otis en ik ook minstens 1 diploma behalen.

De planning is om komend voorjaar weer een reünie te organiseren. Lijkt me hartstikke leuk, wij zijn weer van de partij met de behaalde diploma's!!!
----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Aruph en Otis begrijpen de wereld niet meer.

Vanochtend was er al heel vroeg paniek in de tent, zo noemen wij dat hier. De vuilniswagen kwam de straat inrijden en toen vond Otis het toch wel zijn taak om hem weg te jagen. Aruph was ook vroeg wakker vandaag, dus hij zijn maatje helpen. Gelukkig was Xanne bij mij binnen gebleven, zij weet inmiddels toch wel dat de vuilniswagen weer verder gaat zonder dat zij een hoop kabaal moet maken aan de poort.  Dat is het voordeel van oud zijn, dan hoef je je niet meer druk te maken om vanalles en nog wat. Laat de jeugd en soms de mannen zich maar druk maken!!

Afijn, Otis met geweld naar buiten richting poort, Aruph erachteraan. Ik hoor ze even blaffen en daarna de vuilniswagen wegrijden (goed werk jongens) en dan is het gelukkig weer stil, tenminste wat onze honden betreft. De honden uit de buurt kunnen nog zeker een half uur blijven blaffen. Waarom begrijp ik niet en eerlijk gezegd ervaar ik dat als vervelend. Vervelend voor mij maar ook voor die honden, deze honden zijn vaak hele dagen alleen thuis, denk dat ze daarom zo blaffen. Wanneer onze honden langer blaffen, gaan wij altijd naar buiten om te kijken wat er aan de hand is. Soms staan er mensen stil voor de poort om te kijken naar onze honden of er staat een andere hond voor de poort. Vandaag was er niets bijzonders aan de hand dacht ik, vuilniswagen weg en stilte aan de poort. Totdat Aruph in paniek binnenkwam met Otis daar achteraan niet wetende wat te doen. Aruph sloeg met z'n poten, staart tussen zijn benen en was in paniek. Toen zag ik de wespen zitten op z'n poten, rug en in de nek, verder zoemden er nog een paar om hem heen.



Zoek de wesp

Snel Johan geroepen en de wespen van Aruph afgehaald. Hij was gestoken op een paar plaatsen en was in paniek. Meteen lavendelolie op de plekken gedaan, is pijn- en jeukstillend dus toen werd hij wat rustiger. Otis bleef ook maar van binnen naar buiten lopen en opeens vluchtte hij naar boven in paniek. Ik erachteraan en (sorry Otis) moest zo lachen toen ik het zag. Hij was naar boven gevlucht en lag boven op het waterbed, met z'n kop te schuren. Wat bleek, hij was in zijn wang gestoken en dat was natuurlijk erg pijnlijk. Ik ook bij hem lavendelolie erop en goed in de gaten houden of ze allebei geen allergische reactie kregen. Heb ooit een hond gehad, Batsjov, en zij heeft ooit een allergische reactie gehad, dat was erg schrikken en ook naar om mee te maken.
Ook Otis had gelukkig baat bij de lavendelolie maar ik moest zo lachen met hem zoals hij daar lag, dat ik Johan riep om te komen kijken. Die zei; "Hij begrijpt de wereld niet meer" en zo was het echt.



zonder woorden

Hij begreep er helemaal niets van en Aruph ook niet. Jagen ze de vijanden weg aan de poort worden ze zelf aangevallen!! Arme, arme Otis, het heeft een paar uur geduurd voordat hij weer naar beneden kwam, hij was echt onder de indruk van het gebeuren. Dan zie je weer hoe groot en stoer hij ook is, op zo'n moment heeft ook hij extra aandacht nodig. Heb bij Otis ook nog een wesp uit zijn achterste geplukt en ze beide resque gegeven, daarna hebben ze een tijd liggen slapen van de gebeurtenissen.

En wat nu?  De wespen gaan vernietigen met gif, vuur?  Maar wespen zijn toch ook dieren? Ga zometeen 'n's opzoeken wat hun taak/doel in het leven is. Vernietigen omdat ze van de zomer mijn zwager flink gestoken hebben met alle gevolgen vandien en nu de honden? Hm……… weet het nog niet, eerst kijken of er andere mogelijkheden zijn.

Aruph en Otis hebben wat bulten maar verder niets gelukkig. Ben benieuwd of ze over veertien dagen, wanneer de vuilniswagen weer komt, ze nog steeds vinden dat ze hem moeten wegjagen. Ik weet het, ben een intens gemene eigenaresse, maar heb de gehele dag moeten lachen met die twee honden, die koppen van " Ik begrijp de wereld echt niet meer", geweldig en om te zien. Zoals ik al eerder schreef maken we gelukkig nog eens wat mee op een dag.

Zorgen om je roedeltje.

Vanochtend met Otis en zijn halfzus Arkane een flinke wandeling gemaakt.  Het was mooi om te zien hoe Arkane een smile op haar snuitje kreeg toen ze ons zag. Arkane zit momenteel in een dip vanwege haar schijnzwangerschap. Naar het schijnt heeft ze al 5 holen gegraven, die ze elke ochtend inspecteert. Voor Otis is het goed met een gezonde hond te kunnen spelen. Leuk om te zien, dat hij zich niet meer als een puber laat behandelen. Arkane vond dat ze hem moest corrigeren maar ze kreeg de volle lading terug. Allebei met de tanden bloot en een hoop kabaal. Ik zei nog: "maar goed dat wij hier niet van onder de indruk zijn en dat we ze het samen laten uitzoeken. Binnen een paar seconden was het geregeld tussen die twee.


Otis en Arkane

Op terugweg zat ik alweer met mijn gedachten thuis. Hoe het met Xanne zou zijn vandaag en met Aruph, of hij nog aan het hoesten was enz….. Ik voelde een vermoeidheid over me heen komen en ik hoorde mezelf zuchten. En het was alsof ik mijn moeder hoorde zeggen: wanneer je maar één kind hebt kun je wel zorgen hebben, maar nooit zoveel als wanneer je er zeven hebt. Mijn moeder is al bijna 26 jaar dood en ik hoor het haar nog zeggen, nu begrijp ik wat ze bedoelde destijds.

Het is allemaal begonnen met mijn eerste saarloos wolfhond Woda. Vanaf  de eerste dag is ze ziek geweest en is nog geen vier jaar oud mogen worden. Haar ziek zijn en uiteindelijk sterven heeft mij veel pijn en verdriet gedaan. Toen kwam Xanne in mijn leven, zij bracht ook Johan en de rest van de honden mee. Dit betekende dat we ineens vijf honden hadden. Batsjov (13 jaar) is een halfjaar nadat Xanne kwam gestorven. Het was mooi om te zien hoe Basjov klaar was met haar leven. Een tijdje daarna zijn we gaan samenwonen ( zo gaat dat) en genoten we van onze verliefdheid natuurlijk en van ons roedeltje totdat Iris ziek werd. Zij was de roedelleidster en helaas hebben we haar veel te jong en te snel moeten afgeven. Geweldige hond was Iris en het deed pijn om ook haar te verliezen.

Een tijdje daarna kregen we een verzoek om een nieuw tehuis te zoeken voor Kyra. We hadden een plek gevonden maar Kyra kwam, zag en overwon en is bij ons gebleven. Wat een toffe hond was zij, ze hoorde bij ons, haar moeder Xanne en broer Oscar. Tot zover alles goed, totdat een half jaar nadat Iris gestorven was er heel veel spanning ontstond tussen Oscar en Aruph. Zo erg dat er twee vechtpartijen zijn geweest met verwondingen, waarop we besloten hebben om Oscar te herplaatsen. Dit was een hele, hele moeilijke beslissing. Maar toen ik Oscar zijn kop zag na de vechtpartij, zijn blik zo ongelukkig verdrietig, terwijl het zo'n lieve vrolijke hond was, toen dacht ik: wat doen wij mensen die beesten aan? Gelukkig hebben we een geweldige plek gevonden en Oscar was weer de Oscar die hij eerder was, vrolijk, zijn leven was weer één feest!! Ook deze beslissing deed heel erg pijn en het heeft me slapeloze nachten en veel tranen gekost maar het was goede beslissing, eentje die we voor de honden genomen hadden.

Eindelijk genieten van de rust,  geen zorg om het roedeltje van drie stuks. Helaas is niets minder  waar want Aruph sukkelde maar door met zijn gezondheid en de prognose was erg slecht. Hij heeft COPD en krijgt al vanaf zijn 4 jaar medicatie. Hij is inmiddels ruim 10 jaar en niemand begrijpt dat hij er nog is. Maar dit betekent al bijna 10 jaar extra zorgen voor hem. De juiste supplementen geven, wakker worden 's nachts wanneer  je hem hoort hoesten of als hij benauwd is, extra opletten omdat hij wat heftiger kan reageren vanwege de medicatie en zijn longproblemen. Opletten met eten en het stelen daarvan, door de medicatie is hij erg vraatzuchtig geworden. Maar ook hiermee viel redelijk goed te leven.
Nu ruim twee jaar geleden werd ons vermoeden bevestigt dat Kyra leed aan DM. Dit betekende dat ze op termijn verlamd zou geraken en we haar zouden moeten afgeven. Helaas bleek na een paar maanden dat haar broer Oscar ook lijder was. Dus voor hem dezelfde prognose. Kyra hebben we vorig jaar februari laten inslapen. Bijna één jaar nadat de diagnose gesteld was. Dit houdt in dat je één jaar lang weet dat je de beslissing voor haar moet gaan nemen. Je ziet het aftakelingsproces maar wanneer neem je de beslissing, wanneer is ook zij klaar voor de overgang? In december hadden we een afspraak gemaakt maar gelukkig zagen we 's ochtends dat Kyra nog niet zover was en hebben de dierenarts afgebeld. In februari is Kyra gestorven ze was er klaar voor en is in onze armen rustig ingeslapen. Maar wat een zorgen hebben we gehad. Zorgen dat ze geen pijn zou hebben, zorgen dat ze niet zou vallen en niet meer opkon staan, zorgen dat ze niet van de trap zou vallen, dus maanden op de bank bij haar geslapen, zorgen dat Otis haar niet omduwde, maar de grootste zorg: wanneer is het voor haar genoeg geweest? In mei is Oscar overleden, ook bijna één jaar na zijn eerste verschijnselen. Ondanks dat hij niet meer bij ons woonde en wij de beslissing aan de nieuwe eigenaars hebben overgelaten was dit ook heel erg moeilijk en verdrietig om te zien. Gelukkig zijn we tot en met de laatste dag betrokken geweest, daar zijn we nog altijd dankbaar voor.

Nu we het toch over zorgen hebben, ondertussen was er een pup bijgekomen (want op termijn geen hond meer dat wilden wij niet) die je probeert op te voeden. Onnodig om te zeggen dat we nog nooit zo'n ondernemertje als Otis hebben gehad.  Hij is inmiddels ruim 2 jaar oud, wat rustiger maar nog erg ondernemend (lees slopertje).

Ik zal best wel wat vergeten zijn maar hoe is de situatie nu? Nog steeds zorgen om Xanne en Aruph. Xanne is heel mooi oud geworden, eet soms wel, dan weer niet. Je ziet haar fragiel worden, soms erg ver weg zijn, heeft last van stijve gewrichten.Ze kan ons kwijt zijn, dan zie je haar zoeken dus we laten haar niet meer alleen. Maar wanneer moet je ingrijpen? Ze gaat elke dag 'n stukje mee wandelen, rent (op haar manier) naar de poort als we gaan en heeft zo haar momenten nog op een dag. Je ziet haar per week fragieler worden maar dat is normaal. Toch heb ik zorg, het is een natuurlijk proces, ze lijkt er nog helemaal tevreden mee ondanks wat ongemakken, moeten we dan nu ingrijpen? Sommigen mensen zeggen dat ze een natuurlijke dood moet krijgen maar dat is voor mij (ons) geen maatstaf. Een natuurlijke dood is niet altijd prettig, kan heel pijnlijk zijn en als heel naar ervaren worden, dat heeft ze niet verdiend. Ik hoop en vertrouw erop dat we zoveel verbinding hebben met Xanne dat ze aangeeft wanneer zij er klaar voor is. Dan vind ik het onze taak (wij mensen kunnen die beslissing nemen voor onze dieren) dat we die beslissing ook nemen voor haar. Tot die tijd krijgt ze de ruimte om afscheid te nemen van het leven en zich voor te bereiden op haar laatste grote reis.



Xanne en Aruph

En dan hebben we nog de zorgen voor Aruph. Aruph begint zichtbaar steeds meer last te krijgen van zijn jarenlang medicatiegebruik. Wanneer je hem ziet, denk je dit kan hij niet blijven volhouden. Toch, de gedrevenheid waarmee hij probeert om Otis nog op te voeden, zijn gedrevenheid om met je te gaan wandelen. De wil om bij ons te zijn en te leven is nog zo groot. Hij is veel aanhankelijker geworden naar ons toe, toegankelijker naar vreemden en veel milder naar Xanne toe. Ik weet dat ik hem los moet laten en niet elke dag boven op hem moet zitten maar wat heb ik een zorg om die jongen. Denk dat hij veel te hard is voor zichzelf, hoor hem hoesten en rochelen en ik heb het gevoel dat hij zijn taak veel te groot vindt binnen het roedel. Ik geef hem sinds 2 weken een bachremedie. Ik heb de remedie zo samengesteld dat hij wat milder mag zijn voor zichzelf, ons mag loslaten en wat voor zijn vermoeidheid. Bovendien geef ik hem elke dag t-touch en het is mooi om te zien dat zijn snuitje er niet meer zo afgetrokken en vermoeid uit ziet, hij heeft weer zijn zachte blik. Ook hier weer hetzelfde verhaal, wanneer moeten we de beslissing gaan nemen? Ook Aruph heeft tijd en ruimte nodig om zijn proces te mogen gaan. En ik, ach, een hele diepe zucht………………. hopen en vertrouwen dat je het juiste moment kunt kiezen, hun proces zoveel mogelijk ondersteunen met o.a. essentiële olie, bachremedie, kruiden, t-touch, communicatie, dat wat nodig is. En genieten van de tijd die we nog hebben, proberen om wat afscheid van elkaar te nemen, door onze leuke tijd te laten passeren die we ondanks de zorgen met zijn allen gehad hebben. Denk dat de echte zorgen beginnen wanneer Otis als enigste hond achter blijft, maar dat zien we dan wel weer. Een roedel van 4 of 5 honden gaat het toch echt niet meer worden!!
----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Seizoenen

Vorige week was het de gehele week druk met tractoren die op en neer reden. Is zo leuk, je hoort ze al van verre aankomen door de rammelende lege kar die achter de tractor hangt. Op de terugweg hoor je alleen het geluid van de tractor die harder moet trekken omdat de kar zo vol ligt met aardappelen. Wanneer het zo druk is bij ons dan weet je dat er een nieuw seizoen aanbreekt. Het ene seizoen vind ik leuker dan het ander, ik merk dat ik het altijd moeilijk vind om afscheid van de zomer te nemen. Niet vanwege de kou of het nat maar vanwege het licht. Ik hou niet zo van de korte dagen. Dagen waarop je moet wachten tot het licht wordt en dat het dan al om 17.00 uur donker is, bah. Zou dat te maken hebben met het feit dat mijn dagen toch altijd al tekort zijn?

Toen vanmorgen heel vroeg (ik lag nog in bed)  de tractoren alweer aan het rijden waren is dat een  teken dat het oogsten nu toch echt begonnen is. Misschien heb ik het mis maar voor mijn gevoel zijn ze later dan andere jaren. Met het binnenhalen van de oogst wordt voor mij ook de herfst aangekondigd. Dit was later op de dag ook al te zien toen we met Otis en zijn zus Lanka aan het wandelen waren. Het heeft ook weer zijn leuke kanten, wanneer je ziet dat broer en zus samen aan het ravotten zijn op een leeg maïs- en aardappelveld. Wat heerlijk hoe ze zich kunnen uitleven en wat zagen ze eruit!! Dat wordt weer zand ruimen vandaag. Ook zag ik in het bos diverse paddestoelen, alleen nog maar witte, en sommige bomen o.a. de berk, beginnen lichtjes te verkleuren.

Dit doet me denken aan een meditatieoefening, die ik jaren geleden gedaan heb en destijds als heel prettig en bijzonder ervaren heb. Het was de vierseizoenenoefening (zo noem ik hem tenminste) In de lente moest je diep inademen, op de zomer uitademen, herfst diep inademen en winter uitademen.  Zo gaat het in de natuur ook. In de lente is er veel te doen, hebben we veel energie, worden er lammeren, veulens geboren, zaaitijd, groeizaam enz.. 's Zomers, wanneer het warm is, wordt het allemaal wat lomer, houden we vakantie. In de herfst wordt er nog van alles binnengehaald of gedaan voordat het winter wordt, vogels vertrekken naar warmere gebieden. In de winter zitten we meer binnen, het is stiller om huis en op het land.

Het is heerlijk om zo te wonen dat je ook de seizoenswisselingen dagelijks kunt beleven.  Wanneer je kunt horen dat er een nieuw seizoen is of in aantocht is.  In het voorjaar is het druk, tractoren met mesttonnen en ploegen erachter. Zomers komt er af en toe eentje voorbij met gras, later met graan. In de herfst is het weer druk met de tractoren met aardappelen, maïs, bieten enz…. In de winter heerst er rust en stilte. Misschien valt er sneeuw, dat maakt de wereld om je heen nog stiller. Ook hierin hetzelfde patroon.

Gelukkig kan ik genieten van elk seizoen. Het wisselende weer, het verschil in aanbod van groenten, fruit en paddestoelen, wild. De mooie luchten, de warmte van de zon, de vrieskou, lekker achter de kachel kruipen enz… Vanaf vandaag stop ik met zeuren ( het wordt elk jaar  erger) dat ik er niets aan vind en een hekel heb aan donkere dagen. Ik stop ermee en ga aan de slag, misschien dat er nog wat gedaan moet worden voor de winter. En ik stop ermee, zodat ik nog meer kan genieten en ervaren wat de natuur mij allemaal te bieden heeft, het is zoveel en mooi, het zou eeuwig zonde zijn als je er niets of weinig mee doet.

----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Otis houdt (nog) niet van een lama.

Afgelopen woensdag tijdens onze wandeling een groot avontuur meegemaakt met Otis. We zijn aan het wandelen samen. Otis loopt los, komen we langs een heel groot omheind weiland. We lopen daar vaker en normaal is dat geen probleem. Deze keer dus wel. Ik zag in de verte een lama staan en dacht, o leuk, nu staat die pony niet meer alleen op die immens grote wei. Otis loopt gewoon door natuurlijk, zoals wij hem netjes opgevoed hebben. Komt die lama ineens hard achter ons aan gelopen. Ik lijn gauw Otis aan, beloon hem met een stukje kaas, daar doet hij bijna alles voor, en we lopen rustig verder. We schenken verder geen aandacht aan de lama. Nou daar was ze, ik neem aan dat het een zij was, heb geen kans gehad om het goed te bekijken, niet mee eens. Dus kwam ze ons weer achterna. Otis raakte al wat opgewonden maar ging toch zitten. Dit doen we ook zo wanneer er paarden in de wei staan. Even rustig snuffelen en kijken, verder niets aan de hand. Ik sta naar de lama te kijken, de vacht, de houding enz… totdat ik zie dat ze met de bek gekke bewegingen maakt richting onze kant. Ik denk, o jee dadelijk begint ze te spugen en ga een stapje achteruit.

Ik weet niet of dat het sein voor Otis was maar hij vliegt in volle vaart in het gaas. Zijn neus erdoor en met een behoorlijke felheid probeert hij het gaas stuk te bijten. Ik probeer hem met kaas te lokken, nou vergeet het maar!! Mijn vriend is gedragstherapeut en ik hoor hem zeggen: "uit de situatie halen en wegstappen Annelies". Nou oké, dan maar over de sloot het bos in, anders moesten we nog een heel stuk langs de wei. Maar je denkt toch niet dat wegstappen lukt met een hond van bijna 50 kg die zich door een lama niets wijs laat maken!! Afijn na een tijdje samen vechten en stoeien met Otis (heb hem zelfs een klap tegen zijn dikke kop gegeven, ook ik ben maar een mens en de adrenaline giert door je lijf op dat moment) heb ik hem mijn excuus aangeboden en Otis, ach, die had niets gevoeld. Met veel pijn in mijn handen en schouder moest ik loslaten. Ik kon Otis niet meer houden, hij ging er als een speer vandoor, de nieuwe (45,-- euro)  flexlijn achter zich aan. De lama schrok, vluchtte weg en stond een heel stuk verderop in de wei. Nou is Otis dus niet gek, daar waren we al wel eerder achter gekomen. Hij rent langs de wei, gelukkig was de poort gesloten van het kasteel, anders was hij zo de lange oprijlaan opgevlogen op zoek naar de lama.

Zie je het al gebeuren? Ik denk, roep hem, hij komt wel terug, maar zoals ik al schreef, hij is niet gek. Hij rent door, gaat rechtsaf een straat in (villawijk), daar waar hij verwachtte dat de lama stond. Die stond daar dus ook, alleen, er staat een kasteel van een huis voor en ook (gelukkig) weer gesloten hekwerk. Natuurlijk was ik hem uit het zicht verloren, maar hoorde in de verte de flexlijn nog. Ik kon niets doen als alleen maar hopen dat hij niet onder een auto zou lopen. Na een paar keer op en neer gelopen te hebben kwam hij eindelijk terug. Otis was er nu ook van overtuigd dat hij echt niet bij de lama kon. Pf……………wat had ik het warm en wat een adrenaline shot vliegt er op dat moment door je lijf. Ik liep verder en probeerde weer rustig te worden en te kijken waar het nou mis ging. Zag gauw in, dat het geen zin heeft op zo'n moment lelijk te doen tegen Otis. Hij is dan zo sterk en eigenwijs, hoort of ziet niets, het heeft geen zin. Maar wat is het verschil tussen een paard en een lama? Ik probeer het beeld terug te draaien, is het de houding van een lama?  De lama stond heel gespannen met de nek kaarsrecht naar boven. Ik zag de lippen bewegen en deed een stap achteruit. Was dat de trigger voor Otis, dacht dat hij het moest gaan regelen? Wat ben ik blij dat er een hekwerk van minsten 1.80 mtr hoog om dat weiland staat. Gisteren ben ik met Otis gaan wandelen langs weilanden met daarin paarden en koeien enz.. Gelukkig hebben we geen problemen gehad. Eerst even mijn schouder en hand laten herstellen en dan gaan we nog eens langs de lama.  In ieder geval gaat er voldoende worst en een korte leiband mee!! Volgens mij kan Otis toch ook vriendjes worden met een lama. Terwijl ik dit aan het schrijven ben moet ik nog lachen om ons avontuur wat gelukkig goed afgelopen is allemaal. Zo maak je als hond, lama en mens nog eens wat mee op een dag.

Heel dichtbij en heel verweg.

Heerlijk zo'n mooie septemberdag, van mij mogen er nog veel komen. Vanmiddag de was gestreken buiten in het zonnetje. Opvallend hoe stil het was, veel mensen zijn weer aan het werk en de kinderen weer naar school. Terwijl ik aan het strijken ben, ligt natuurlijk Xanne bij mij. Ze slaapt en ze is heel ver weg. Het lijkt alsof haar wezentje niet meer hier is. Ik zie hoe ze met een intens tevreden snoetje ligt te slapen en het lijkt alsof er niets of niemand om haar heen bestaat. Maar niets is minder waar want toen ik even naar binnen liep om wat te halen kwam ze mij  achterna. Vervolgens gaat ze weer mee naar buiten om (in mijn ogen) weer te gaan slapen. Ze ligt zo stil dat ik af en toe kijk of ze wel ademt. Ook nu weer heb ik het gevoel dat ze heel ver weg is maar toen ik moest niezen deed ze meteen haar ogen open en keek me aan. Was erg leuk, we knipten tegelijk met de ogen (geruststellend gebaar) en ze deed haar ogen weer dicht.

Ik vraag me af hoe de beleving van Xanne is. Volgens mij maakt ze niet alleen contact met haar zintuigen maar ook met haar gevoel. Haar gehoor is minder soms moet je haar aanraken zodat ze weet dat je achter haar staat. Maar wanneer er iets vreemds aan de poort is of Otis geeft een kick dan rent ze naar buiten. Ze krijgt heel goed mee wanneer er iets anders speelt. Of zoals vanochtend, Xanne lag heel diep te slapen en de jongens kregen buiten een lamsrib. Ik dacht, ik  geef Xanne straks wat kippenhartjes. Mooi niet, ze stond op, liep naar buiten en moest ook een stukje lam hebben. Het gebeurt echter ook wel eens dat we haar wakker moeten maken om te eten, wat is het verschil?

Dit en andere voorbeelden spelen door mijn gedachten terwijl de strijk gelukkig minder wordt. Heel grappig eigenlijk dat ik naar aanleiding van een vraag van iemand, al een paar dagen bezig was met dit onderwerp en Xanne geeft de bevestiging. Het zal voor veel mensen niet zo zijn, dat is jammer, ze missen daardoor ook een heleboel. Xanne laat heel duidelijk zien dat je niet alleen communiceert met elkaar door lichaamstaal, maar vooral door, hoe wil je het noemen? Intuïtief, telepatisch communiceren? Zij laat aan mij heel duidelijk zien dat ze de blablabla van de wereld niet meer nodig heeft op haar leeftijd. Dit is een heel natuurlijk proces, de zintuigen worden geleidelijk minder, zodat haar wereldje ook kleiner kan worden. Wanneer het voor haar nodig is voelt ze het. Zij weet wanneer ik weggegaan ben zonder dat ze het gezien of gehoord heeft, weet wanneer er wat lekkers gegeven wordt, wat zij ook wil, anders blijft ze liggen.

Weet je wat de betekenis is van telepatische communicatie? Tele betekent afstand en pathie komt van pathos en betekent gevoel. Telepathie betekent dus dat je elkaar op afstand kunt voelen. Het is een aangeboren gave van alle diersoorten dus ook van de mens. Alle wezens hebben het aangeboren vermogen om met elkaar te communiceren en elkaar te begrijpen. Telepathie is vooral een verbinding, een directe lijn naar de ziel van alle wezens.

Ik besef nu (weer) met Xanne wat een gelukkig mens ik ben. Dat ik met al mijn dieren zo'n hartsverbinding heb kunnen hebben. Ik kom erachter tijdens de workshops die ik geef,dat het zo'n verrijking is voor dier en mens wanneer je moeite wil doen en open wilt staan voor de communicatie met een dier. Dus lieve Xanne, ook al lijk je ver weg, je bent heel dicht bij me en dat blijf je, ook wanneer je er straks niet meer bent.
-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

30 augustus 2012

Primeur, spannend!!


Soms ontstaat er (tenminste bij mij werkt het zo) spontaan een idee. Maar wat doe je daar dan mee? Zet je het idee aan de kant of durf je je gevoel te volgen? Wat houdt dat in? Een heleboel, o.a. de kruidentuin afbreken, geprobeerd om zoveel mogelijk planten een andere plek te geven. Ik hoop dat het gelukt is want het was een heel slecht tijdstip. Planten moesten weg net toen het zo enorm warm en droog was. Extra werk omdat er nog wortels in grond zaten die eruit moesten, hout wat nog gezaagd moest worden en in de weg lag, kruiwagens zand die verplaatst moesten worden enz..

Overigens, de honden vonden het heerlijk om in het losse zand te liggen, zoals eerder geschreven, ze hebben een hondenleven hierzo. Het zal wel (weer) niet aanslaan maar we hebben toch maar wat graszoden gelegd om van het vele zand in huis af te komen. Gelukkig heeft mijn zwager ons veel geholpen en hij denkt intussen al aardig mee, ook wat de honden betreft. Dus hij had (dacht hij) overal draad en andere obstakels geplaatst, zodat de honden niet bij de graszoden konden komen. Lachen, want ik hoorde hem binnen een paar minuten roepen: hoe komt die hond nou daar? Otis is groot maar heeft maar een klein gaatje nodig om te komen waar hij wil zijn.

Meestal hangt aan een idee ook een prijskaartje, dat was nu ook zeker zo. Maar soms moet je durven, hoe spannend je het ook vindt. Bovendien hebben wij heel veel gekregen van familie en vrienden. Veel hulp gehad, goed advies over de aanschaf van een tipi, een hardwerkende man met liefde voor zijn vak heeft de tipi geplaatst, vijverfolie, waterplanten, stenen, mijn eerst schapenvacht gekregen, hulp bij het zoeken naar een stookschaal, een koopje natuurlijk! Ik hoop dat ik niemand vergeten ben, anders mijn excuus.

Na een heel weekend hard werken, vloer erin gemaakt, maandag nog een keertje verven, was het afgelopen dinsdag de primeur, mijn eerste workshop gegeven in de tipi!!

We waren met een leuk groepje mensen op de thema-ochtend communiceren met dieren. Man, wat vond ik het spannend, ik voelde me net een of andere zangeres of actrice met podiumvrees. Het zweet brak me uit van alle kanten. Begreep er niets van want ik geef vaker een workshops in communiceren met dieren. Gelukkig werd ik tijdens de workshop weer mezelf en is het allemaal goed gekomen. Heb hele leuke en positieve reacties gehad. Maar ook, en daar ben ik echt blij mee, dat ik mezelf mocht blijven en niet zo zenuwachtig hoefde te zijn omdat dat nergens voor nodig was. Men bedankte zelfs omdat ze zoveel geleerd hadden.

Na de workshop ben ik bij mezelf naar binnengekeerd, om na te gaan waarom ik zo zenuwachtig was? Gelukkig viel voor mij vrij snel het kwartje. Ga het hier niet schrijven (sommige dingen zijn privé) maar weet zeker dat die spanning er niet is de volgende keer. Ik ervaar het als een cadeautje wanneer je op zo'n zachte, respectvolle manier een spiegel aangeboden krijgt. Het zou toch zonde zijn wanneer je daar niets mee deed? Dus mensen hartelijke dank!!

-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Heerlijk, zo'n schone frisse vacht.

Gelukkig is het niet meer zo warm als afgelopen weekend. Nu kunnen de deuren en gordijnen weer open overdag. Jammer dat hier geen druppel water gevallen is terwijl het erg droog is, het is dus extra opletten met vuur, zeker in een bos.

Omdat het zo extreem warm was, al een paar dagen, dacht ik afgelopen zondag dat onze honden me erg dankbaar zouden zijn wanneer ze een verfrissend bad zouden krijgen. Dus vroeg opgestaan, eerst een wandeling, daarna een wasbeurt met essentiële oliën. Lavendel voor het schoonwassen, frisheid, bescherming voor de insecten, lemongrass voor helderheid en tegen  insecten en pepermuntolie voor verkoeling. Pepermuntolie wat minder erin gedaan, want anders koelt het teveel. Probeer zelf maar eens uit door in een bad te gaan liggen met pepermuntolie in het water.

Nummer een was Otis en die ging heel onschuldig mee naar buiten totdat er water uit de slang kwam. Ik was erop voorbereid, dus even doorbijten (niet teveel dwingen natuurlijk) daarna zou hij het wel fijn vinden. En of hij het fijn vond, vooral toen ik hem losliet, in no time lag hij in het zand te rollen. Het was geweldig om te zien wat een lol en overspronggedrag hij had.

Nummer twee Aruph, deze lag binnen en ging niet mee naar buiten. Hij had precies in de gaten wat er aan de hand was en hij ging niet mee. Toen ik hem aan de riem deed, ging hij wel mee maar liep alsof hij naar de slachtbank gebracht werd. Omdat ik er nog steeds van overtuigd was (nog ben) dat hij plezier van zo'n wasbeurt zou hebben, heb ik ook hem gewassen en zachtjes afgespoten met de slang. Toen hij klaar was (lees: ik hem toch wel heel erg zielig vond) hetzelfde verhaal als van Otis, rollen als een gek in het zand. Hoezo een schone vacht?

Nummer drie Xanne, zij lag ook binnen en stond niet op. Uiteindelijk liep ze wel met mij mee maar keek zo zielig dat ik me bijna schuldig ging voelen. Maar ook voor haar leek mij dat de beste manier om wat verlichting en verkoeling te kunnen geven. Xanne liet het heel gelaten gebeuren en dat maakte dat ik extra voorzichtig was, dus geen slang erop zetten en haar afspuiten, nee, beetje lauw water met de olie daarin over haar heen gegoten. Daarna liep ze heel resoluut weg, ze wou geen druppel water of wat dan ook nog over zich heen krijgen.

Eigenwijs als ik ben natuurlijk, denk ik dat ze er uiteindelijk toch plezier van hebben gehad afgelopen zondag en maandag. Ik ook, al was het alleen maar de bergen zand die ik daarna heb mogen opruimen, het lag overal op de grond, in de bank in mijn haren enz…. En wat de schone frisse vacht betreft, volgens mij was ik degene, die het meeste water over zich heen heeft gehad en die niet in het zand heeft liggen rollen. Ik had het ook moeten doen, had ik misschien net zoveel lol gehad als Otis. Volgende keer doen we het samen!!

Wat ik tijdens het wassen merkte was het verschil in energie van de honden. Otis vol kracht, sterk en levendig. Aruph voelde erg vol en vermoeid, je voelde dat hij het extra zwaar had met die hitte. En Xanne, ach ze voelde zo teer en fragiel aan, dat ik haar niet durfde af te sproeien met de tuinslang. Maar ondanks dat ze dat fragiele dametje is kan ze nog heel goed aangeven wanneer het genoeg is.

-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

19 augustus 2012

De dieren die je op één dag kunt ontmoeten.

Toen ik vanmorgen wakker werd hoorde ik de bonte specht kloppen op een boom. Hij was insekten uit de bast aan het halen. Terwijl ik nog even in bed bleef liggen zag ik een eekhoorn omhoog rennen, hij ging op de uilenkast zitten, waar overigens geen uil op afkomt. Hij hangt er al jaren tot grote tevredenheid van drie koolduiven. Waar ik van geleerd heb dat ze niet monogaam zijn, maar dat terzijde.

Toen zag ik een konijn de kruidentuin in huppelen, op zoek naar wat eetbaars. Terwijl ik nog wat lag te kijken zag ik een roodborstje, de boomklever tegen de boom omhoog lopen, een merel op het gras dansen en wat koolmeesjes en vinken vliegen. Of het aan de manier van wakker worden heeft gelegen weet ik niet, maar vandaag valt het mij op hoeveel dieren om ons heen leven. Tijdens de wandeling met Otis stond een ree op 5 meter afstand, we hebben diverse konijnen gezien, in de lucht hingen een paar buizerds, de zwaluwen die hoog over vlogen, de koninckpaarden die aan het grazen waren, de gallowaykoeien en niet te vergeten de kempische heideschapen, die we in de verte hoorden blaten.

Vind het geluid van dat gemekker en geblaat altijd mooi om te horen, het heeft iets zeurderigs maar tegelijkertijd ook iets joligs, dat geluid. We zullen vast nog een heleboel dieren tegengekomen zijn, die ik niet gezien of geregistreerd heb.

Vanmiddag stond ik buiten en zag een grote libel vliegen. Een kikker plonsde in het watertje (ingegraven speciekuip) toen ik eraan kwam om de ramen te wassen. Ik kwam een pad tegen, die onder het hout zat dat verplaatst moest worden. En ik weet niet hoeveel vlinders ik gezien  heb, die met dit mooie weer op de nog bloeiende bloemen af komen, maar niet alleen vlinders, ook bijen en hommels.

Er lag een egel op de weg, helaas doodgereden. We zagen en hoorden 4 buizerds vliegen, om de hoek zit een nest met jonge sperwers, Vlak bij huis heb ik een tijdje naar de vissen staan te kijken in de vijver, naar een duif die via de waterpijp gaat drinken in de vijver, een merel die komt badderen. Niet te vergeten de grote hoeveelheid insecten, sommige vind je mooi, andere haat je zo erg dat je ze zelfs doodslaat!! Mijn excuus muggen, dazen en vliegen, vanaf vandaag vraag ik of jullie weg willen gaan, zodat ik je niet hoef te doden.

De dag loop teneinde, de vleermuizen vliegen laag over. In de verte hoor je de nachtzwaluw, ik hoop dat we de bosuil nog horen vandaag. Terwijl ik zo zit te bedenken welke dieren ik vandaag gezien heb (help, vergeet onze honden) vraag ik me af of mensen die in een drukke stad leven enig idee of beleving hebben van de dieren om hen heen. Of, hoeveel mensen zijn zich bewust van de hoeveelheid en schoonheid van de dieren om ons heen. Wij mensen zijn zo bevoorrecht maar hebben het vaak niet in de gaten, door ons gestress, gejakker enz… zijn we de verbinding met de natuur kwijt. Heel jammer want de natuur en de verbinding daarmee kan heel helend zijn.

Wel of geen goede zomer, vakantie of toch geen vakantie?

Ik herinner me dat ik maar een wens had voor 2012 en dat was op vakantie gaan naar de bergen. Dit jaar zou dat gaan lukken. Nu weet ik wel dat het jaar nog niet om is, maar ik denk niet dat het gaat lukken. Waarom niet? Dat is voor mij heel duidelijk, het past nu niet. Ik (wij) laat Xanne en Aruph niet alleen thuis met oppas natuurlijk. En ze meenemen op vakantie zou een te grote belasting voor Xanne zijn en teveel stress voor Aruph. Ik merk aan Xanne dat ze zelfs in huis ons af en toe kwijt is. Ik moet er niet aan denken dat ze het niet in de gaten heeft of registreert dat we weggegaan zijn en dat ze daarna angstig of onzeker is omdat ze ons kwijt is. Nee, wij blijven thuis en genieten van onze kleine prinses zoals zij van ons. Was zo leuk vanochtend, ze was er weer eens helemaal bij en begroette mij met haar ochtendbrabbeltje, dat was lang geleden en het klonk wat zachter dan eerst, maar wat was het leuk om het weer eens te horen!
-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
|

Maar moeten we op vakantie om te kunnen genieten? Wanneer je de tijd en de rust neemt om met z'n allen te gaan wandelen dan krijg ik ook een vakantiegevoel. Heerlijk zo'n gestolen werkdag maakt het allemaal veel leuker ineens. Geen vakantie en toch plezier, vooral Xanne die vond dat ze een modderbad nodig had. Geweldig zoals ze genoten heeft van deze wandeling.

Wat mij opvalt is, dat haar vacht bijna niet meer droogt, het blijft veel langer nat. Ik denk dat dat voor een gedeelte te maken heeft met het uitschudden. Wanneer ik b.v. Otis zie schudden als hij uit het water komt, nou dan zit in no time al het overtollige water op mij. Thuis heb ik Xanne met een badlaken zo goed als ging drooggemaakt (je kunt je wel voorstellen hoe dat eruitzag) en de dag daarop  haar vacht schoongekamd, ook dat was vroeger niet nodig, wanneer ze opstonden na een wandeling zag je het zand liggen. Niet dat Xanne of ik het erg vinden, we genieten beide van zo'n kambeurt, zeker als het zonnetje schijnt en we samen aan het chillen zijn.

Het gaat wel snel deze zomer. Zomer? Veel mensen vinden dat we geen zomer hebben gehad. Klopt ook wel, maar eerlijk gezegd vind ik het ook wel zijn voordelen hebben. Geen bosbrand gevaar hier, zoals voorgaande jaren. We hoeven niet bang te zijn dat een of andere idioot zijn sigaret weggooit en dat we dan huis en haard kwijt zijn. Niet uit bed gebeld worden omdat er bosbrand is. Nee, heerlijke bossen, mooie luchten, groene weilanden (waarom beregenen?)

De bloemen zoals de distels, St-janskruid, duizendblad enz.. staan er wat verregend en al bijna uitgebloeid bij. De heide staat volop in bloei en voor mijn gevoel (tenminste vroeger), zijn dat de eerste tekenen van de herfst die in aantocht is,  ben er nog helemaal niet aan toe. Zag op t.v. dat de chrysanten in de aanbieding zijn en in de winkel lagen de  eerste pompoenen er al. Ik wil ze nog niet zien, laat staan consumeren. Maar toch, zag vanmiddag dat de vlierbes al rijp begint te worden, maar ook dat bramen rood blijven i.p.v. zwart vanwege te weinig zonnestralen.

Wat mij betreft mogen de bramen nog lekker rijpen, de vlierbes en de paddestoel die ik vanmiddag zag nog even wachten.

-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

6 augustus 2012

Wat een geweldig moedertje is "Hummeltje"

Vandaag zijn ze zeven week oud, de puppies van Hummeltje. Wat gaat de tijd snel en wat is ze een goed moedertje. Ik verbaas me erover, dat zo'n klein ding het zo goed doet, dat ze nog zoveel basisinstinct heeft zodat ze precies weet wat ze moet doen. De eerste weken lag ze bijna de gehele  dag in de werpkist. Daarna ging ze steeds vaker weg maar bij het minste geluidje was ze er weer.  De pups mogen dagelijks naar buiten en dat is een heerlijke beleving voor ze. De eerste dagen ging Hummeltje de pups die te ver weg liepen terughalen. Nu is het omgedraaid en lopen de pups achter Hummeltje aan.

Afgelopen week heeft ze een aantal dagen haar eten uitgebraakt zodat de pups konden eten. Eerlijk is eerlijk, van zo'n klein gezelschapshondje verwacht ik niet zo'n gedrag. Ik vergeet dat haar voorouders ook wolven waren, dus Hummeltje mijn excuus, je doet het geweldig. Hummeltje was enigste hondje uit het nest, toch grijpt ze in wanneer het er te hard aantoegaat met de pups onderling. Ze steekt haar pootje ertussen als het spel te ruig is. Af en toe corrigeert ze door er eentje bij het nekvel te pakken.

Voelt ze dat haar taak er bijna opzit? Langzaam heeft ze het zogen afgebouwd, de pups mogen 's morgens en 's avonds laat nog drinken en overdag niet meer of heel eventjes. Wanneer ze toch komen snauwt ze ze weg of zij gaat weg zodat ze haar met rust laten. Eten doen ze nu met z'n allen vanaf één bord, Hummeltje eet met de pups alsof ze zo de boel nog in de gaten kan houden. Maar ze pakt ook haar leven weer op, gaat mee wandelen in de bossen, gaat zoals eerst af en toe naar de buren en komt dan pas een uurtje later terug. Ze laat geleidelijk de pups los, dat is een heel natuurlijk proces. Ik ben benieuwd hoe het voor haar is als de pups het huis uit zijn. Opluchting of het lege nestsyndroom zoals bij ons mensen?

Ik probeer deze week nog op bezoek te gaan, je kunt uren kijken naar het kleine spul en Hummeltje natuurlijk. Ze zijn in huis opgegroeid en dat is te merken, zodra ze je stem horen spitsen ze de oortjes en gaan de staartjes kwispelen en komen ze aanlopen. Ze bijten in je benen, schoenen, waar ze maar in kunnen bijten. Zodra er gedweild wordt staan er minstens twee op de vloerwisser om te komen helpen, blijft lachen om ze bezig te zien. Wat zal het rustig en stil zijn als ze weg zijn, ik hoop dat ze allemaal een goed tehuis krijgen.

-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

29 juli 2012

Twee jaar later.

Het is nu twee jaar geleden dat we onverwacht besloten om een pup erbij te nemen. De reden was dat Xanne toentertijd wat sukkelde met haar gezondheid en Aruph was al jaren ziek, maar de hoofdreden was dat we in maart te horen hadden gekregen dat Kyra leed aan DM (degeneratieve myelopathie). Helaas bleek spoedig daarna, dat haar broer Oscar ook lijder was van DM. Dit betekende dat we op ( veel te korte) termijn afscheid van hen moesten gaan nemen.

Een leven zonder hond kon ik me niet voorstellen, maar toen hij er eenmaal was hadden we ook geen leven meer (we hebben nog nooit zo'n exemplaar gehad) maar dat terzijde. Xanne is de overgrootmoeder van Otis, Kyra was zijn tante en Aruph, daar heeft hij een heilig respect voor.

Het is zo leuk om te zien hoe ze met z'n allen t/m vandaag bezig zijn geweest met zijn opvoeding, ieder op zijn eigen manier. Wanneer er iets te doen is op straat staat Otis aan de poort te blaffen en te waken en het is alsof je Kyra ziet staan. Kyra deed het erf bewaken en ze heeft het Otis geleerd.




We zijn nu twee jaar verder, van Kyra en Oscar hebben we vorig jaar afscheid moeten nemen, maar ze hebben een warme plek in ons hart.
Kleine Otis mag nog steeds bij zijn overgrootmoeder Xanne gaan liggen slapen. Soms vraag ik me af wie nu voor wie zorgt.


Het is zo vertederend om te zien hoe ze samen liggen te slapen en wat een verschil, de kop van Otis groot en sterk en die van Xanne klein en fragiel, terwijl dat 2 jaar geleden er heel anders uitzag!
----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------- !

27 juli 2012

Soms moet je uiteindelijk een keuze maken.

Afgelopen week met Aruph naar de dierenarts geweest om zijn nagels te laten knippen. Aruph is 10 jaar oud en heeft altijd netjes zijn nagels laten knippen (soms onder protest) tot het laatste halfjaar. Hij staat niet meer toe dat je zijn nagels knipt. Hij valt je aan, komt je zelfs achterna wanneer je een nagel knipt. En toch is het mij gelukt, na een half uurtje t-touchen kon ik een millimetertje van één nagel afknippen zonder gebeten te worden.

Onze honden lopen bijna nooit op asfalt dus de nagels slijten niet af en moeten regelmatig geknipt worden. Xanne heeft er ook een gruwelijke hekel aan, maar als je er niet meer dan twee tegelijk knipt staat ze het toe. Het is wel opletten welke je dan al gehad hebt natuurlijk.

Aruph was echt een probleem aan het worden, zolang waren zijn nagels. Ik schaamde me als er bezoek kwam, dat onze hond er zo bij liep. Maar wat moet je doen met een hond waarvan de dierenartsen 5 jaar geleden al zeiden: we weten niet of hij het nog lang zal maken. Muilkorf omdoen was geen optie. Hij zou helemaal uit z'n dak kunnen gaan met alle mogelijke gevolgen van dien. Wat dan, toch onder narcose? Narcose is niet goed, bovendien is Aruph ooit heel akelig onder narcose gegaan en dat wilde ik nooit meer meemaken, dacht dat hij terplekke zou sterven van de stress. Dus we bleven de beslissing maar vooruitschuiven, totdat ik het niet meer kon aanzien. Als hij nu kwam te overlijden met zo lange nagels, dat wilde ik niet, dat zou hondonwaardig zijn. Ik heb meteen de dierenarts gebeld, situatie uitgelegd en een afspraak gemaakt.

's Morgens Aruph resque gegeven en wat op er zijn vacht gesprenkeld maar ook klaproostinctuur omdat ik bang was dat hij misschien benauwd zou worden. Dierenarts heeft hem nog niet de helft van de narcose gegeven wat hij mocht hebben voor zijn gewicht. Zij verwachtte ook dat hij benauwd zou kunnen worden maar Aruph ging heel rustig slapen. Daarna hebben we een snuitje omgedaan wat achteraf helemaal niet nodig was maar je moet ook zorgen voor de veiligheid van de dierenarts en jezelf. De dierenarts heeft alle tijd genomen (respect daarvoor) en een flink stuk van zijn nagels geknipt. Ik denk dat we voor Aruph de juiste keuze gemaakt hebben om hem een roesje te geven, hij heeft zo in ieder geval geen stress gehad.

Aruph heeft de mij de gehele dag achterna gelopen alsof hij me wilde bedanken dat zijn nagels geknipt waren. Het lopen moet nu een stuk prettiger zijn voor hem. Al bij al was het een positieve ervaring en Aruph heeft op de heenweg liggen kletsen van genot, hij geniet enorm als hij met mij alleen op stap mag. Je kan hem geen groter plezier doen dan samen met de auto boodschappen te gaan doen. Ik merk dat wanneer je meerdere honden hebt ze erg genieten als ze een keertje alleen mee mogen.

-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

17 juli 2012

Duidelijk maken wat je wil en het verschil daarin.

Ik verbaas me erover hoe onze honden ons duidelijk maken wat ze willen, ieder op z'n eigen manier. Het verschil in het duidelijk maken, ligt dat aan leeftijd of aan het karakter van de hond?

Laten we beginnen bij Otis, hij is de jongste. Wanneer hij het tijd vindt om te gaan wandelen maakt hij dat duidelijk door aandacht te gaan trekken. Hij pakt een schoen (die rond slingert) met zoveel kabaal dat ik wel moet reageren. Heel vreemd, Johan hoort het niet als hij achter de computer zit, waarom ik wel? Schoen afgepakt, gaat hij met de kussens schudden uit de bank (mag ook weer niet natuurlijk). Oké, dan ga ik het hondenkussen onder het bureau vandaan halen en schudt zo hard dat alle hondenharen door de kamer vliegen. Jeetje, weer alleen maar gemopper, wat kan ik nu nog verzinnen? Ga de houtbak leegmaken en met name de krant lezen (opeten), vindt ze ook niet goed, vanwege de inkt of zo dus weer aandacht. Wordt mij de krant afgenomen diepe zucht, even denken……………………. ja hoor, ik ga naar de badkamer ligt ook vanalles en er zijn altijd w.c. rolletjes. Ik jat er een en ga ermee rennen zoals die reclame van een golden retriever en het werkt!! Ze staat (eindelijk) op en moppert niet maar zegt: "je hebt gelijk, ik ga je uitlaten" Jippie, nog even helpen met de wandelkleren aantrekken (lees uittrekken), schoenen strikken en weg zijn we.

Maar ja, na zo'n wandeling moet je toch ook eten? Het lijkt alsof ze niet weten hoe belangrijk dat voor mij is. Dus wanneer ik honger heb, ga ik op het aanrecht staan en kijk of er nog wat te halen valt. Soms valt het mee maar meestal valt het tegen. Wat nu, want er moet iets in die buik? O ja dan pak ik de bakken, laat ze vallen zodat mijn baasjes horen hoe laat het is. Hier kun je niet omheen, die bakken maken zo'n kabaal, je moet reageren of je wil of niet.

Met Aruph is het een heel ander verhaal. Aruph is heel communicatief (tenminste met mij). Van de week stak hij z'n neus in mijn tas waarin mijn testdoos met essentiële oliën zat. Ik zag dat en vroeg Aruph, heb je een olie nodig? Omdat hij COPD heeft, dus vaak benauwd is, liet ik hem de tijm ruiken, maar dat had hij niet nodig. Ik keek hem aan en zei: ben je misselijk? Daarna heb ik hem pepermuntolie gegeven en hij heeft geruime tijd liggen ruiken totdat zijn misselijkheid wegzakte. Ik verbaas me er telkens weer over, hoe ze zonder woorden kunnen zeggen wat ze nodig hebben

Wat Xanne betreft weet ik niet precies hoe het werkt. Zij is echt geweldig, maakt ons duidelijk wat ze wil en wat ze niet wil. Ze geeft aan dat ze geen hertenvlees meer wil eten (laat het staan), geen kippenvlees, maar zalm  en kipfilet wil ze hebben!  Sinds we zalm- en kipfilet koken eet ze weer. Haar ontlasting is beter en ze heeft weer energie. Ze kan ook perfect aangeven  of ze mee uit wil, wanneer en waarheen. Echt heel leuk om te zien. Afgelopen week wou ik haar dwingen (trekken) om even aan de kant te gaan voor een andere hond. Maar ze wrong haar halsband in no time af en ging Otis helpen die bij een andere hond stond. Soms denken wij dat Xanne het niet meer weet, maar ik kom er steeds meer achter dat ze heel precies weet wat ze wil en wat niet!! Dat is wat ze ons duidelijk maakt en voor de rest is alle blabla uit het leven overbodige ballast waar zij niets meer mee doet.

Otis is 2 jaar, Aruph 10  en Xanne 14 jaar oud. Wanneer je al zoveel jaar samen bent ken je elkaar, respecteer je elkaar en heb je zo'n hartsverbinding dat je van elkaar weet, hoe het met de ander gaat, wat de ander nodig heeft enz... Tenminste, zo is de beleving voor mij, ik hoop dat we met z'n allen nog lang mogen genieten.

Genieten!!

-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

5 juli 2012

Hondenleven

Waar komt de uitdrukking "een hondenleven" eigenlijk vandaan? Als ik naar onze honden kijk dan zou ik wel een hondenleven willen. Terwijl ik buiten aan het werk ben gaan deze gedachten door mijn hoofd. Hoe zou het zijn om een hondenleven te hebben? Je bent afhankelijk van je baas, wanneer je uitgelaten wordt, wanneer je eten krijgt wat je te eten krijgt, of je de enigste hond bent of dat er meerdere zijn, wat je mag en wat je niet mag, we leggen hen vaak menselijke disciplines op enz…. Nadat ik me dit gerealiseerd had bedacht ik me dat ik toch liever een mens ben.

Alhoewel wanneer ik dan kijk naar onze luie honden die liggen uit te buiken tussen het door mij bijeengeveegde afval heb ik toch weer mijn twijfels. Honden gaan liggen daar waar ze willen hebben geen last van de rotzooi om hen heen. Staan (meestal) op wanneer het regent, voor de rest liggen ze daar waar wij zijn. Zij hebben geen last van dit "moet opgeruimd worden", de huishoudelijke dingen staan er nog zoals afwas, strijk, boodschappen doen enz.. Ze hoeven zich niet bezig te houden met hoe ze aan eten komen, doen dat wel, tenminste die van ons, door te jagen maar buit of geen buit ze hebben toch te eten. We ontnemen hen ook het plezier, de spanning van de jacht.

Afijn, omdat ik nog lang niet klaar ben met het onkruid, ga ik verder met filosoferen. Zouden de honden ook het besef hebben van de vogels die fluiten, de wind die door de bomen van het bos bijna lijkt te zingen? Horen ze het verschil in geluid, wat elke boom heeft? Genieten ze daar ook van? Kunnen ze genieten van de geur van bloeiende planten?  Dat ze kunnen genieten van een heerlijk zonnebad, lekkere maaltijd of  genieten van een boswandeling of gewoon bij je liggen dat is voor mij duidelijk. Maar hoe het met de andere zaken ligt dat weet ik niet. Heeft dat met bewustzijn te maken, de omvang van de hersenen, het vermogen?

Wij mensen kunnen bedenken, redeneren enz…. zijn we gelukkiger dan een hond of dier? Soms lijkt het me heerlijk om in het hier en nu te leven. Is het in het nu goed, daar bedoel ik mee geen honger, pijn of gevaar dan is het goed, voelt een dier zich happy. Helaas werkt het bij ons mensen heel anders, merk ik wanneer Otis een heerlijk gat gaat graven op dat stukje wat ik net gedaan had! Alsof dat het belangrijkste is waarmee je jezelf kunt bezighouden. Helaas ben ik (maar) een mens, als ik mocht kiezen zou ik af en toe wel een hondenleven willen hebben!! Wat zou ik mijn baas om mijn poten draaien!

 -----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

28 juni 2012

Warme, benauwde dag, maar wel erg leuk.

Vanmorgen vroeg met een vriendin afgesproken en een heerlijke wandeling gemaakt, lees lekker bijgekletst en Otis, nauwelijks gezien wat hij deed, schandalig natuurlijk maar hij had er geen last van en wij ook niet. Wij hadden alleen last maar van dazen (zo noemen wij dat in Brabant), jullie zeggen steekvliegen of horzels, in ieder geval ze steken en vervelen je als gekken, krengen zijn het!!  Overigens wel heel bijzonder om te ervaren hoe close je kunt zijn met een (veel) jongere ex-collega. Vind het verrassend hoe wijs en ervaren ze al (kunnen) zijn op die leeftijd, volgens mij was ik nog maar een doetje toen ik zo oud was. Vind het tof om contact met haar te blijven houden en ook heel voedend. Dus meid, ik hou van je!

Daarna naar huis, Xanne en Aruph wakker gemaakt en naar een klaprozenveldje met kamille gereden. Het was even zoeken maar dankzij een tip van weer een heel lieve vrouw eindelijk klaprozen gevonden voor mijn tinctuur. Heb de afgelopen twee jaar klaprozen, kamille, goudsbloem enz… gezaaid maar de vogels, duiven, konijnen vinden ze ook heerlijk. Een konijnenval wil ik niet zetten maar klaprozen heb ik echt nodig om tinctuur te kunnen maken.

Klaproos werkt voor acute klachten, met name long/luchtwegklachten, het is de grote ontkramper. Wanneer Aruph een aanval heeft van benauwdheid, hij lijdt vanaf zijn 2e jaar aan een ernstige vorm van COPD, tot op heden helpt alleen (gelukkig) mijn klaproostinctuur. Zet hem ook vaak in bij honden in hun laatste levensfase, het is een grote ontkramper zowel fysiek als mentaal. Heerlijk om in zo'n veld rond te lopen en te voelen welke bloem je wel en welke je niet wil. Echt back to basics, voelen wat je nodig hebt.

Ondertussen ook manlief in de gaten houden en zien hoe hij ook de kamille met gevoel aan het plukken is (heeft het zelf niet in de gaten) maar vind het zo lief om te zien. Kamille heeft een kalmerende werking voor huid- en maagklachten, stress enz.. Een heerlijk kruid, kalmerend in alle opzichten.

Terwijl ik dit zit te schrijven ruikt het gehele huis naar kamille omdat de kruidendroger aanstaat met daarin kamille, de klaprozen die zitten heerlijk ondergedompeld in de alcohol en staan in het donker.

En niet te vergeten een heel mooie foto van Xanne en Aruph in de klaprozen met kamille, ze zijn me zo dierbaar!! Maar ook onze kleine Otis  (weegt 49.5 kg) is me heel dierbaar!!

------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
17 juni 2012

Zomaar een zondag.

Zomaar een zon(nige)dag maar wel een bijzondere. Vanochtend vroeg had ik een afspraak voor een wandeling met vrienden dus om 6.00 uur ging de wekker. Even rustig wakker worden, luisteren naar de vogels, onze honden, mezelf en dan naar beneden om een lekkere pot koffie te maken. Rinkelt de telefoon, mijn zus, volgens haar was de bevalling van haar hondje Hummel begonnen, of Johan kon komen. I.p.v. een pot koffie gauw een mok koffie gemaakt en manlief buiten de poort gezet. Nadat ik even gevoeld had en naar onze honden gekeken had besloot ik om verder te gaan slapen op de bank, heerlijk toch? Om 7.30 uur ging weer de telefoon, er was een pupje geboren, moeder en dochter maakten het goed. Vreugde natuurlijk dat het goed ging maar het was nog steeds erg vroeg, dus wij (honden en ik) gingen weer lekker slapen totdat de telefoon weer ging om 9.30 uur het tweede pupje was geboren, een reutje. Afijn, uitslapen ging niet meer en ik weet niet hoeveel, maar heel veel telefoontjes zijn er gepleegd totdat uiteindelijk vijf pups geboren waren, de laatste om 14.30 uur.


Normaal maak ik 's ochtends vroeg een wandeling met Otis van minstens een uur, anders gaat hij slopen. Vandaag ging dat echter niet, want Xanne en Aruph willen we vanwege hun gezondheid niet meer alleen laten. Wat nu? Gelukkig hadden we een flink stuk vlees in de vriezer, dus daar had Otis wel even werk mee. Even opletten met Aruph, want hij zit al jaren (helaas) aan de prednisolon en eet alles wat los en vast zit. Heb zo met die jongen te doen, hij verrekt door die medicatie altijd van de honger.

Omdat de zon(nige)dag heel anders verliep dan gepland had ik de tijd om eindelijk de kruiden uit de droger te halen en er een thee van te maken. Brandnetel, bosaardbei en kamille, als het zo smaakt als het ruikt dan is er niets mis mee, heerlijk.

Inmiddels is het 16.00 uur geworden en gaan we (dacht ik) eindelijk de honden uitlaten, hoor ik een bots tegen het raam. Ik kijk en zie daar een vogeltje op de grond liggen draaien, het is tegen het raam gevlogen. Ik ren naar buiten en roep dat Johan snel naar het vogeltje moet kijken. Wanneer ik gegaan was had Otis misschien het vogeltje eerder te pakken dan ik. Xanne is vandaag goed bij de les en krijgt het hele gebeuren mee dus ze rent meteen met Otis naar buiten om te kijken wat er aan de hand is en of ze assistentie moet verlenen, want dat doet ze zo nodig ook nog. Aruph bekijkt het in eerste instantie vanaf een afstand en komt  pas later naar buiten. Johan zet het vogeltje, een jonge boomklever, op z'n hand. Gelukkig leeft het nog en het stopt met draaien. Omdat het bekje ver open blijft staan geef ik het een druppeltje resque in de bek, want op de veren blijft niets liggen. Na een minuut of tien rustig op z'n hand gezeten en gesch..ten  te hebben heeft Johan de boomklever in de vlierstruik gezet. Hij zette zich meteen met de pootjes vast op de tak. Toen we terugkwamen met de honden was natuurlijk de vogel gevlogen, een goed teken.




Vanavond op puppenbezoek geweest, moeder en kinderen maken het goed, leuk om te zien. Daarna is Johan nog naar Chaam gereden met Otis, uitproberen waarom een andere hond aan de lijn vreemd op honden reageert en "los" niet. Gelukkig is het goed gegaan maar er is nog wel wat werk aan de winkel. Zo kan er zomaar veel gebeuren op een zon(nige)dag. Ik realiseer me dat we bijna de gehele dag bezig zijn geweest met dieren i.p.v. mensen. Niet dat ik dat erg vind.  Maar ik ga nu ook naar bed, iedereen is al onder zeil.
Het was een enerverende dag vandaag.

------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

11 juni 2012

Jong leven om het huis.

Deze tijd van het jaar is het extra genieten van de mooie natuur en het jonge leven om je heen. Tenminste als je voor lief neemt dat je kruidentuin dit jaar weer leeg gegeten is door de vogels en jonge konijnen. We worden al weken vroeg wakker gemaakt door de vogels die om half vijf beginnen aan hun dag, ze zingen alsof hun leven ervan af hangt. Ik vind het altijd heerlijk om in mijn bed te blijven liggen luisteren naar al die verschillende geluiden, helaas herken ik er maar een paar.  Ik heb met verbazing staan te kijken en luisteren naar een winterkoninkje. Wat kan zo'n klein ding een lawaai en herrie maken zeg, om er bang van te worden wat natuurlijk ook de bedoeling was. Ik stapte 's morgens (heel vroeg) met een nog slaperige kop buiten, me van geen kwaad bewust, word ik meteen belaagd door een vogeltje met zo'n hard, hoog geluid dat het bijna pijn deed aan mijn oren, wat een volume.

Toen begreep ik dat het winterkoninkje mij uit de buurt van haar jongen wilde hebben, bleek dat ze voor haar nest de heks in beslag genomen had. Als mens begrijp ik wel waarom ze zo'n herrie maken maar eigenlijk werkt het averechts, tenminste bij mij. Laatst liep ik met Otis langs een water en nu ook weer een hoop herrie van een watervogel. Hij probeerde onze aandacht te trekken waardoor ik juist alert werd en zag dat z'n vrouwtje de jongen naar het riet loodste, zodat ze ze daar veilig waren. Toen hij dacht dat het gevaar geweken was stopte hij met herrie maken en kwam moeder met haar kroest weer terug. Dit gedrag zie ik ook vaak bij eenden, vind het zo leuk om te zien  hoe die dopjes (eendjes) razend snel moeders kunnen volgen.
Afgelopen week dacht ik dit kan toch niet waar zijn. Kijk ik naar buiten zitten er twee jonge konijnen op het terras op nog geen meter afstand van 3 luie wolfshonden die niets in de gaten hebben. Ik vond het eigenlijk wel heel grappig om te zien zo'n jonge konijntje met veel te lange slungelige poten.



Ze begonnen samen te spelen, rende de kruidentuin in begonnen daar van die gekke bokkesprongetjes te maken, het leek alsof ze echt plezier hadden samen. Ik heb nog niet kunnen ontdekken waar ze vandaan komen maar zie ze regelmatig voorbij komen. Johan bracht een konijnenval mee (gekregen van mijn zwager) nou geen haar op mijn hoofd om die te gebruiken, wij zijn toch in een bos gaan wonen? Ben alleen wel heel benieuwd hoe lang het duurt voordat de honden een konijn te pakken hebben. Xanne ging afgelopen week achter een konijntje aan maar hij had haar eerder gezien dan zij hem. Was wel leuk om haar weer te zien jagen. 

Vanmiddag zag ik een vink op het terras met z'n bekje vol hondenhaar, materiaal voor een nest, dus ik vermoed, dat we nog wel even kunnen genieten van jong leven om ons heen, heerlijk.


Van mij mag het altijd lente zijn.  

------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
4 juni 2012

Zorg voor elkaar.

------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
29 mei 2012

Xanne,